Hopen op winter (Alblasserwaard)

Nog even dan kleunen we het oude jaar uit. Werpen haar af als een lege zak die ooit gevuld was met 365 verse dagen maar ze zijn weer op en we maken een nieuwe open. Je hoopt dat het een mooi te komen jaar mag zijn. Voorlopig is het grijs. Gisteren liet koning winter nog een ijskoude wind die samen met de damp rijp aan bomen toverde. Sprookjesachtig. Zeker als de zon dan net er doorheen kietelt. Je krijgt dan van dat prettige licht. Maar de zon vond het tegen de middag wel voldoende en hoestte een paar warme stralen door het zwerk waardoor alle schoonheid neer begon te regenen.
En toch blijf ik hopen op een witte winter compleet met schaatsplezier. Iets wat we al jaren moeten missen. Want er gaat niets boven joelende kinderstemmen op een slee of schaatsen. Door het gekraak van uitzettend ijs maakt mijn hart een geluk sprongetje. Ikzelf denk dat het toch een echte winter kan worden. Hoop doet leven niet….

Vrienden in de Molenwaard

Een van onze nieuwe vrienden, we vinden het een heel leuke man. En een echte hardwerkende boer die naast gezellig en leuk kan vertellen niet weet wat stilzitten is want er moet altijd wel iets gebeuren in of rond de boerderij.....

De grenzen van het zedelijke

Bomen kunnen goed zwijgen, dacht ik. Nou ja, ze ritselen misschien eens wat op de wind, maar dan houdt het verder wel op. Staan, daar zijn ze ook goed in. En zaaien. Royaal en laat maar op de wind meedrijven. Ze zoeken het maar uit met mijn zaad. Over vrije seks gesproken!
U ziet het zijn smeerlappen die bomen. Ze strooien hun zaad over ons uit als eikels, beukennootjes, okkernoten, kastanjes, enfin de lijst is veel te lang om te benoemen.
Elk se...izoen heeft overigens wel zijn schoonheid, maar wij mogen nimmer uit het oog verliezen dat juist het geboomte de seizoenen kleurt. Ik bedoel, gras wordt geel en klaar. Heide zegt u? Ach, het bloeit maar kort en verwordt dan weer tot die dorre bos die gelijkt op een van de harige oksels van uw voormalige vriend of vriendin waarmee het gelukkig niets geworden is. Nee, heus, bomen zijn geweldig.
Verafgoden komt ook voor. Prinses Irene praat met bomen, ze aait ze, knuffelt ze en kust ze. Kijk, dat gaat mij dus persoonlijk te ver. Ik mag ze dan gaarne zien en op de foto zetten, maar dan houdt het dus wel op. Goed, ik bewater ze wel eens, maar, altijd in het geheim en binnen de grenzen van het zedelijke..

Tante Julia

 Het is nu nog rustig in de polders. Nog even en dan is alle feestgejoel weer achter de rug. Gek, want je vind het erg leuk en toch slaak ik elk jaar een zucht van verlichting als het weer gewoon 2 januari is. Enkel dat “gelukkig Nieuwjaar” wensen moet nog worden volbracht. En die kleunen van vuurwerk dan. Maar aangezien wij geen dieren meer hebben een stuk minder stressvol dan met een hond o.i.d.
Het kussen van mooie dames om een goed jaar toe te wensen is dan wel weer iets waarbij je denkt; dat smaakt naar meer. Maar er zitten altijd een paar oudere bij die mij doen denken aan een oud liedje van Rob de Nijs/ Boudewijn de Groot. “Ja, tante Julia, ik ben al weer een jaar ouder, ik speel piano als u wilt, maar haal uw enorme borsten van mijn schouder.”
En dan, soms is zo’n wens ook een complete aanranding van mijn zwakke natuur. Want zoenen moet je. Prima hoor. Maar doe me een lol en eet die dag geen knoflook en ook geen haring met uitjes. Kussen is prima, maar je moet er niet bij in katzwijm vallen. Dan liever even een frisse neus van de morgenstond…

Zwijgend bandje plakken

De zon kust met haar wulpse lippen de horizon oranje/geel. Molenaars rekken zich uit en sloffen in hun lange onderbroeken door de molens in een poging het stof der nacht van het vege lijf te schudden. Meestal lukt het pas als molenaars-vrouwen sterke koffie zetten op een peteroliestel en middels een pruttelpotje droogkoken.
Het is nog doodstil in de Molenwaard als de eenzame fietser nat wordt van de dauw want de morgenstond ontwaakt altijd met consumptie. Een eenzame hond heft zijn poot tegen een scheefstaande lantaarnpaal en dribbelt verder langs het riet. Smienten fluiten in de sloot en als je heel stil bent kun je een ransuil horen krassen nog net voordat hij naar zijn olm vertrekt om weer een gat in de dag te pitten.
Een vrouw met lang haar fietst langs me heen en kijkt angstig naar mij alsof ik van plan ben om iets onzedelijks te presteren. Ik groet haar maar ze zegt niets terug. Niet goed gemutst zeker! Dat komt in de beste families voor. Vandaag maar eens bij de eendenkooi kijken of Arie en Annelies er al zijn. Dan hete koffie en verder zien we wel hoe zaken lopen.
De vrouw komt lopend met de fiets in de hand terug. Ze heeft een lekke band en kan nu wel praten. Of ik plakkers heb? Ik zwijg, stap op mijn fiets en serveer haar een koekje van eigen “zwijgdeeg” terug en rijd weg. Als je nog niet eens vriendelijk kunt groeten, denk je toch zeker niet dat ik onder je fiets kruip! Ik ben wel gek maar niet goed!

Mooie dames, Chappi en hondendrollen

De winter houdt ook een belofte in zichzelf. Het zal niet eeuwig blijven duren. Straks komen de eerste sneeuwklokjes boven gevolgd door de krokussen. Spoedig glijden wij het voorjaar dan weer binnen en voor je het weet is het weer korte broeken weer. Maar de lucht is in de winter altijd zo zalig gezond. Koud, helder, fris, tintelend op je tong, zoals een goede kus van een ijstaart moet smaken.
Een mooie vrouw met lang blond haar, laat de ...hond uit op de Tiendweg en is gehuld in een dikke winterjas. Haar adem blijft even hangen en wordt dan meegenomen door koning winter. Ze heeft zwoele lippen en glimoogjes en ruikt naar bloemen en sinaasappel. Net op het moment dat ik een leuk gesprek met haar denk aan te knopen, hurkt haar enorme hond naast mijn schoenen en perst er een heel blik Chappi uit dat dampend in de vorst ligt. We kijken er samen zwijgend naar.
Ik besef dat dit de dood in de pot is voor een leuk gesprek en rijd op mijn fiets verder. Morgen weer een dag. De koeien kijken naar me, schudden met hun uiers en de leuke lekkere vrouw zwaait me na terwijl haar reusachtige hond tegen een knotwilg piest. Ik houd van Nederland met zijn polders, mooie mensen, vee en ja, zelfs die honden horen erbij. Als ze maar niet zo zouden kakken….

De vogelgriep in de Molenwaard

 Het is een feit helaas. Eergisteren nog verschillende dode smienten (fluiteenden) aangetroffen langs de Tiendweg. Dan hoop je dat een of andere jager een stom schot heeft afgevuurd, want dat zou ook nog kunnen. Helaas vanmiddag viel er voor mijn ogen een kievit uit de lucht die zo voor mijn voeten neerkwam en een beetje versuft om zich heen keek als een Jehova’s getuige die de koningszaal niet vinden kan.
Wat moet ik doen als ik een dode vogel zie?
Raak ze niet aan! Als er meerdere dode vogels op één plek worden aangetroffen, kan dat worden gemeld bij de Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA).
Raak ze niet aan.. de vogels zijn dus ook voor mensen gevaarlijk?
Het komt voor dat mensen vogelgriep krijgen. Daar is alleen sprake van als er intensief contact is tussen een persoon en een besmet beestje. Er zijn in het verleden mensen overleden aan vogelgriep. In 2003 gebeurde dat in ons land voor de laatste keer. Meestal zijn de ziektesymptomen mild.
Om kort te gaan, voorzichtigheid blijft geboden. De vogelgriep heeft voor zover bekend, nog geen slachtoffers gemaakt in de omgeving van de vogelhut in de Molenwaard…

 

Verlangen naar sneeuw in de Molenwaard

Als we de voorspelling mogen geloven keert de winter dit jaar even niet weder. Jammer want dat grijze smoel welks het zwerk nu trekt kan mij gestolen worden. Ik houd van koud, van rijp aan de bomen, een warme vrouw in je armen en een gloed glas wijn bij de kerstlampjes. En sneeuw. Paksneeuw. En lopen in de paksneeuw en dan knarsend lopen. Van kijken naar de koperwieken en de kramsvogels die vanuit de polders de parken intrekken. Ik houd van mensen die je teruggroeten op de fi...ets of als wandelaar. Van de lachende stemmen van kinderplezier op het ijs of sleetje rijden. Van hondenneuzen vol sneeuw en de afdrukken van de poten van de Herdershond van de buren die op een nacht hier de (koude) frituurpan leegdronk en daarna van die vette hopen ter aarde bestelde die een uur lagen na te dampen. Ik houd van oude mannen met druppels van de koude onder hunne zinksnijders. Van volle vrouwenkonten boven snowboots en een koortje in het sfeerlicht van de winkels. Van koude lippen op je wang en warme spruitjes in de oven met kaas en dan maar winden laten. Ik houd van.....maar ja, dan moet het wel winteren.

We leven op een spons (Alblasserwaard)

 Ooit stond het hier vol met bomen en struiken. Een oerbos waarin monsters leefden. Zelfs nu worden regelmatig nog beenderen gevonden van dino’s die hier in een ver verleden rond denderden en enorme winden lieten. Volgens de wetenschap is door al die uitstoot van methaan op den duur het klimaat veranderd en de ijstijd aangebroken. Iets om over na te denken als u weer eens bruine boontjes eet.
Jaar na jaar werd het veen gevormd door afvallende bladeren en afstervende bomen en struiken. Een proces dat veel eeuwen heeft geduurd volgens de wetenschap. Het resultaat is een dikke laag veen welks drijft op de zompige moerasbodem die de Alblasserwaard nu vormt. Probleem is dat eeuwen geleden de mens alle bomen kapte en er prachtige weilanden van maakte waar het vee de beste kaas van de wereld op maakt. Doch het proces van zich jaarlijks opstapelende verse lagen bladeren etc. viel stil. Door het grondwater steeds te verlagen omdat de weilanden te nat worden door het inzakken en afslijten van de veenlaag, versnelt dit proces waardoor dit deel van Nederland over een paar honderd jaar onbewoonbaar lijkt te worden. Men doet wat men kan middels dijken versterken en allerhande vernuftige bemalingen doch het is uitstel van executie. Daarom maar eens extra genieten van het vee in het land want nog een korte tijd en het is voorbij.
Om meer te leren over hoe kwalijk het eigenlijk gesteld is met onze geliefde polders raad ik aan om eens naar het gemaal te gaan op Haastrecht tijdens een open monumentendag waar je de schrik van je leven krijgt als je met eigen ogen op schaal kunt zien hoe de spons waarop wij lopen aan het verdwijnen is en hoever wij over 200 jaar onder water komen

 

Gisteren was het weer nog zo lekker in de Molenwaard

Waar blijft die winter nou?

Nou die winter kunnen we de komende week ook op onze buik schrijven. En ik had nog wel grote plannen met wijn, kaas, open haard, kerstballen, erwtensoep, lekker bekken en veel koude natte winden. Morgen negen graden. Ik kan de stokbonen beter gaan zetten geloof ik. Nou, dan maar eentje van vorige week toen de vorst der nacht nog lekker in zijn blote koude kont over de weilanden liep....

De grote bonte specht in de Molenwaard

De bonte specht is bij de vogelhut ook al nagenoeg elke dag aanwezig....

Twee keer Sperwer Volgelhut Groot Ammers

Fiets stuk op Stolwijk

Grijs weer, geef mij maar vorst met een strak blauwe lucht. Aambeienweer dit. Het weekend is volgens mij niet veel beter. Fiets is in elkaar gelopen in Stolwijk. Begon zwaar te trappen en nog zwaarder en nog en nog en....Daar stond die ouwe dan. Lager aan bonken in mijn achterwiel. Wat een pisbakstaal tegenwoordig! Heb een fiets staan van 70 jaar oud en die werkt nog prima. Koop je een verse twee ...jaar geleden waar ik al drie keer met klachten mee terug ben geweest bij die geweldige rotfietsenzaak van Goverwelle (Profile). Er hangt zo'n onvoorstelbare rotsfeer in die winkel. Ze laten je chronisch 30 minuten wachten voor je eindeijk aan de beurt bent en dan geeft men je een gevoel of je van geluk mag spreken dat men je klacht aanhoort. Heb hem daarom ter reparatie aangeboden bij een kleinere fietsenwinkel op Stolwijk en kreeg een gazelle-fiets mee om naar Ammers te peddelen. Niet mijn fiets die Gazelle. Trap je dood.Maar was al lang blij dat ik niet die 15 km behoefde te lopen. Enfin, laat ik maar een lekker plaatje zetten die ik een dag of wat geleden maakte toen het weer nog glimlachte. En even een tip van mij: mocht je een verse fiets willen kopen, neem hem af van de kleinere fietsenmaker i.p.v die megazaken. Goed, je bent misschien een paar tientjes duurder uit maar de service is vaak wel top.

14 maanden in de Molenwaard

Hoe bevalt het? Er is veel te zeggen. Grote verschillen met de overkant van de rivier de Lek. De mensen zijn toegankelijker. Zwaaien vriendelijk naar je. Veel mooie dames die ook naar je wuiven op de fiets of vanuit de auto. Soms droom ik erbij weg en denk: dat zijn mijn fans. In werkelijkheid denken ze vast: daar rijdt die zak, laat ik maar even zwaaien dan hebben we dat weer gehad.
De winkels zijn typisch dorps met een praatje hier en een praatje... daar. Men kent elkaar en staat wagenwijd open voor de laatste nieuwtjes of roddels. Buren zijn lief en lenen elkaars gereedschap en staan voor je klaar indien nodig. Sommige met directe daden, anderen houden het bij woorden, niets menselijks is de mens ook hier vreemd.
Kinderen zijn ook vaak heel vriendelijk en groetten je op de fiets. Dat vinden wij lief want je bent tenslotte op een leeftijd aangekomen dat de jeugd je ziet als een niet willen wijken diersoort die op de grens staat om fossiel te worden. De meiden hebben zonder uitzondering lang haar en de dominante kleur rood overheerst. Van die vlammende lokken die wonderschoon dansen op de wind.
De boeren benne aardig. Je loopt maar achterom en je vindt ze onder de koeien, of bezig met iets wat op het platteland nu eenmaal moet “beuren”. Regelmatig ligt er overal stront op de weg maar dat is onderdeel van het woongenot. Op de oude houtkachels drogen boeren en buitenlui soms appeltjes uit eigen bogaard. De tijd staat stil hier en houdt haar adem in. De luchten zijn krachtig, wolkerig en wijds. De zonsopkomsten en ondergangen adembenemend schoon. De grond vruchtbaar zodat het goed eigen groenten telen is. De oudere mensen kijken verwonderd naar je want de stadse import heeft hier nog niet toegeslagen. Gelukkig niet. Dan krijg je weer dat gezeur over dat boeren stinken en dat de koeien zo hard loeien. Nee, laat de stadsmens gerust tussen de uitlaatgassen blijven wonen!
De tiendwegen zijn mijn domein. Ik wandel, ik fotografeer, pis tegen een boom en klets met een geit. In de kerk kijkt men niet meer van je aanwezigheid op in het besef dat ook stadsmensen gelovig kunnen zijn. Om kort te gaan, de Molenwaard is zalig om te wonen.

Huren van de fotohut in de Alblasserwaard

In de vogelhut op Ammers hebben we rekening gehouden met de achtergrond. Wij noemen dat in de vaktaal de "bokeh". Het mooiste is een softe rustige egale bokeh en dat wordt door middel van rietmatten/schermen etc. gemaakt om het zo natuurlijk mogelijk te houden. Op die manier heb je geen storende elementen in je opname. Dan verwordt een foto van een vink (man) ook tot een prima shot. Het plaatsen ...van een fotohut kan derhalve enkel tot stand komen door mensen die zelf fotograferen. De lichtval, de achtergrond, het tijdstip van (zon) licht en veel meer spelen allemaal een heel belangrijke rol in deze. De fotohut op Ammers is in de korte tijd van het bestaan reeds behorende tot de meest geslaagde hutten van Nederland. Droog, warm, toilet, koffie, thee, fris, versnaperingen, royaal, prima stoelen en voorzieningen. En wat nog belangrijker is, het zit er vol vogels waaronder de grote gele kwikstaart, de ijsvogel(s) en de sperwer(s). Maar ook het goudhaantje, putters, fazanten, rietzangers enfin de hele rimram plus een Buizerd die er ook dagelijks even komt poseren. Je kunt er een dag in voor 75 euro met drie personen. Voor die 25 euro per persoon heb je dan we grote kans op een geweldige fotodag. Er wordt gevoerd door de beheerder (elke dag) water wordt verschoond in de vijver (pomp) er wordt verse vis in de vijver gedaan zodat de ijsvogel blijft komen, de verwarming wordt aangezet en het licht. U hoeft alleen maar te gaan zitten en op het knoppetje van de camera te drukken.....Info vindt u op:

De fotohut Alblasserwaard

Winter op de tiendwegen van de Alblasserwaard

De Sperwer (molenwaard)

In de vlucht is de Sperwer beslist geen snelle rakker en hij moet het voor zijn voedsel dan ook van de zogenaamde verrassingsaanval hebben. Daarbij klapt het vanuit de hoogte bovenop een prooi met een snelheid van ruim 40 km per uur. Vergelijken wij dit met de Slechtvalk die met ruim 300km naar beneden komt suizen dan begrijpen we dat de Sperwer beslist geen snelheidsduivel is. Maar mooi is ze zeker wel en eigenlijk best wel klein. Met een cm of 38 houd het wel op. En toch zijn ze in staat om een Houtduif die even groot is als de Sperwer zelf te doden en op te peuzelen. Ik mocht deze foto maken in de Fotohut van Groot Ammers waar er zelfs twee zaten die zich kwamen wassen in de vijver.

Exoten Molenwaard

 Hoewel de Romeinen toch ruim 300 jaar in Nederland hebben rondgelopen, zijn er nog maar bar weinig zichtbare resten over. Goed, onze wegenbouw, de wijze waarop rechtbanken en overheden etc. functioneren, de aanduidingen (lees Romeinse cijfers) op onze tijds aan duiders, de recht voering in het algemeen, allemaal resten van het oude Rome. En niet te vergeten de Fazant.
Een smakelijk stukj...e wild waar de Romein niet zonder kon en dus namen ze deze gevederde rakkers mee ons landje binnen. Zo nu weet u waarom er overal zoveel Fazanten rondscharrelen. Want na het vertrekken van de Romeinen namen ze de ontsnapte exemplaren niet meer mee naar Rome en dus stikt het hier van de Fazanten die zich zeer wel thuis voelen in ons nedergelegen landje. Ik mocht deze gisteren in de vogelhut van Ammers op de foto zetten. Het probleem met exoten is alleen dat ze vaak zo woekeren. Neem de grote waternavel. Het waterplantje is afkomstig uit Noord-Amerika en is als vijverplant in Nederland geïntroduceerd.
Het onschuldig ogende plantje is een ware woekeraar, waardoor de plant vanuit een klein stekje in korte tijd een groot wateroppervlak kan bedekken. De planten belemmeren dan de waterafvoer. De plant verdringt de inheemse begroeiing en aanplanting evenals de daarvan afhankelijke dieren, zoals bepaalde libellensoorten. Enfin, zover als met kroos zal het niet komen met de fazant. Worden het er te veel dan vreten we ze gewoon op…

Wintermoment (Alblasserwaard)

Verlangen naar paksneeuw en ijskoude kussen
De winter kust de tiendwegen met een ijzige adem spierwit. De nachtvorst kietelt ons neder gelegen landje alvast een beetje. Zal het een strenge winter worden met sneeuw of rijp aan de bomen? Met schaatsplezier en sleetje rijden? Warme worst en erwtensoep? Warme glühwein en de openhaard vol vrolijke vlammetjes? Ik hoop het want ik houd ervan.
Wat is nu het hoogtepunt van het wintergevoel voor mij? Dat is een gebeurtenis die nooit m...eer plaats zal vinden nu ik gestopt ben met werken vorig jaar. Het jaarlijkse etentje op de zaak met al de bouwvakkers. Dikke, dunne, ongeschoren, grote monden, ruw van handen en zacht van inborst. De Bakken chineeseten op die laatste dag en dan maar eten met 50 man in de bedompte kantine. Bier, wijn, cola, fris, een sigaar, lachen, een kus aan een of meer mooie meiden van de zaak, want je bent dan toch vrijer dan anders. Of komt het door de wijn? Het besef samen één te zijn. Te gaan voor één zaak en dan, als de winter aanbreekt en de vrije dagen in het verschiet liggen door de koude avond naar huis op de fiets. Dat fietsen hoort erbij. Met een touwtje je kerstpakket achterop gebonden en dan maar trappen door de bijtende koude.
Of nog mooier als er sneeuw ligt lopen. Paksneeuw moet het zijn. Knars, knars, knars onder je voeten. Een gevoel dat nergens mee te vergelijken is. Je hebt je eten binnen, je gezelligheid, die paar kussen vast als voorproefje op het te komen oud en nieuw, de paar glazen wijn en dan op huis aan. Een van de mooiste wintermomenten voor een bouwvakker. Ik moet het dit jaar missen maar wie weet droom ik er van….

Winter in de Alblasserwaard

Graafland ontwaakt. Alles is nog stil. De weilanden zijn wit bevroren en er staat geen zuchtje wind.In de sloot tobben twee zwanen zich voort en klimmen op het ijs maar door hun gewicht zakken ze er steeds doorheen. Op het bevroren gras huppelt een haasje dat ontkomen is aan de jagers. Van mij mag hij. De winter kijkt door de ramen van ons huis naar binnen gelijk een wulpse ijskoningin die opgewarmd wil worden. Mij gezien. Kouwe jatten "an" me lijf daar ril ik van. Dan maar versleten worden voor ijskonijn.....

Bosjesmannen en fotografen

 

Sprookjes overkomen je soms. Je moet er wel oog voor hebben en heel vroeg de polder in. Dan zweven er vaak van die slierten nevelen der nacht boven de velden die je echt even met je ogen laten knipperen. Je verwacht elk ogenblik elfjes en feetjes maar op zijn best rijdt er een dikke boerin voorbij op een oude trekker terwijl de vlokken stront om je oren vliegen, maar ook dat is voor de juiste beschouwer een feestje.

De winter bijt in je handen en oorlellen als een wulpse vrouw die de remmen even los gooit. Aan je snor hangen ijspegels en rammelen onder je neus. Een groepje schoolkinderen trapt zich voort tegen de ijzige wind en rijdt zonder handschoenen de nevel der polder binnen. Een laat buiten staande koe laat een enorme wind die dampig vanonder zijn staart het zwerk verkiest.

Bij de oude boerderij van J de Beste hangen lange onderbroeken boven de potkachel te drogen aan een waslijntje. Ik loer naar binnen maar zie hem niet. Het achterland boert en windt stinkende dampen de atmosfeer binnen die geuren naar verrotting en verderf. Ik denk terug aan mijn kinds jaren waarin ouders waarschuwden om vooral niet te dicht bij de waterkant te komen vanwege de bullebak die je de sloot in zou trekken. Maar dat de Bullebak ook zo’n stank kon verspreiden wist ik niet.

Een boer staat bij een aantal schapen en krabt heftig aan zijn kont alsof hij wormen heeft. “Mogé”, roept hij terwijl een sigarenpeukje vrolijke huppelbewegingen maakt onder zijn zinksnijder. Een eenzame mede-fotograaf struint met een statief langs de molenvliet maar groet je niet terug. Fotografen zijn vaak ballerige mannetjes met meer geld dan hen lief zou moeten zijn. Ze kijken naar elkanders lenzen en materiaal als Bosjesmannen elkanders peniskokers beschouwen en gokken naar wat er onder verborgen zit. Persoonlijk vind ik de meeste fotografen geen prettig volk. Ikzelf vorm gaarne de uitzondering op deze groep ballerige mannetjes die hun gebrek aan gezonde libido verwisselen voor lange lenzen.

De zon komt op en dompelt alles in een onwerkelijk oranje gloed. Weer een nieuwe dag. Dat het voor een ieder een mooie mag zijn….

Winter in de Molenwaard

Laten we de dag, na zoveel leed (een auto te water in de molenwaard) maar afsluiten met een heel mooie morgen want het was sprookjesachtig vanmorgen in de Molenwaard. De zon gaf mijn kale kop een kus en de winterse koude beet als een feeks in mijn handen en tenen. Maar met klompen heb je weinig last van heel koude voeten. Doch dan moet je ze wel binnenzetten en niet buiten laten staan bevriezen.

Winter in de Molenwaard

Eerste beetje winter-foto die ik heb mogen maken vanmorgen. Hopen op meer. Dit is de molen waar Cor in woont met zijn gezin. Cor zag ik niet, zeker vastgevroren aan de bedstede...

Kersthaas in de Molenwaard

Persoonlijk heb ik diep respect voor mensen die vegetarisch zijn. Het is een nobel doel. Ik ben zelf ook namelijk dol op beesten. Nog even dan is het kerst. Het aardige van de Molenwaard is dat je geen zielige konijntjes of haasjes behoeft te kopen bij de poelier. Veel mensen in de omgeving hebben dergelijke beestjes die hier vrij rondlopen dus u begrijpt...

Het zwarte goud

Ooit werd er om gevochten, waren buren en boeren in de weer in het gevecht om de vette modder in de sloten. Sleepte men de laatste streep inktzwarte modder het land op met de baggerbeugel. Burenruzies waren schering en inslag want in een gedeelde tussensloot werd er men man en macht zoveel als maar mogelijk was van de bodem der sloot geschraapt.

Inmiddels zitten we in een andere tijd. Sloten slibben dicht en de schouw controleert jaarlijks of de sloten wel voldoende diepte hebben anders worden eigenaars aangeschreven met de opdracht hun waterweg op diepte te houden. Doe je het niet dan wordt het uitbesteed en de kosten verhaald op de kosten van de eigenaar.

Ik heb de mazzel dat ik elk jaar op een mooie heldere koude dag, de stinkende vette modder zo achter ons huis van de bodem der sloot kan halen en op de tuin kwakken zodat ik er komend jaar weer van alles op kan telen. Nog even bij boer Bikker op de hoek een kruiwagen paardenmest gehaald en eronder gestrooid. Straks als de vorst erover gaat, vriest alles aan kruimels en dan is het in het voorjaar slechts een kwestie van even omspitten en gaan met die banaan. Onvoorstelbaar wat je van een stukje grond kunt halen. Zonder de boel in de vriezer te stoppen want invriezen is smaakverlies en je wilt je groenten gewoon lekker vers zo van het land.

Je hebt mensen (lees bovenal mannen) die zich vervelen. Onbegrijpelijk want met een stukje grond (het behoeft niet eens zoveel te zijn) ben je echt het hele jaar lekker bezig. Straks de tuinboontjes, de pronkbonen, de sperziebonen die wij altijd prinsessenbonen noemen, de bietjes die wij krootjes noemen, de radijsjes, wat sla, komkommer, 100 uien, aardappels (eten we 2 maanden van) en later in het jaar de rode en witte kool (bloemkool is lastig en doe ik niet) de boerenkool (opletten met rupsen) de spruiten, prei, allemaal op een stukje grond van 5 bij 5 meter. En als vrouw ben je er ook blij mee want niets is zo vervelend als een vent die de hele dag voor je voeten loopt. Laat hem gaan tuinen!

Fotohut Alblasserwaard

Kijk een mereltje kan ook heel mooi zijn. In de fotohut natuurlijk. 70/400mm Sony lens...

Het spijt mij, er wordt te veel gejat

Het spijt mij dat ik er niet aan ontkom om op elke nieuwe foto een groot logo aan te brengen, er wordt helaas nog te veel zonder navragen zomaar gebruikt zoals eerder deze week de krant van Gouda zomaar een van mijn foto's gebruikt. Zoek je er contact over dan roepen ze in koor dat ze dachten dat het wel mocht van Google. Dan wordt het pis toch een beetje lauw hoor. Als mensen commercieel gebruik ...maken van jouw werk en er geld voor opstrijken. Dat zijn gewoon misdadigers. Delen mag, maar wel met bronvermelding en op facebook is het ook prima dingen en materiaal te delen. Maar zodra er geld wordt verdient op mijn werk, dan word ik boos. Zeker als er dan nog mensen zijn die vinden dat ik trots mag zijn dat ik in de krant kom met een foto. Dat soort kletspraat roep je maar tegen jezelf als iemand iets jat wat van jou is en er geld voor vangt.
Om kort te gaan, langzaam zal ik al mijn tijdlijnmateriaal verwijderen en zal het nieuwe altijd met een groot logo on line komen. Tis niet anders...

Molenaar in de molenwaard

 Cor woont met zijn gezin in deze mooie molen in Groot Ammers. Hoe men weet te woekeren met ruimte is voor mij het bewijs dat we met een gezin te maken hebben die heel goed met elkander overweg moeten kunnen, want op die paar vierkante meter is elkaar ontlopen geen optie. Cor en zijn vrouw en gezin zijn hartelijke mensen waar het goed mee praten en koffiedrinken is. De molen kraakt en leeft als de wind de wieken kietelt. Hij kreunt en zucht als een reus met rugklachten. Maar het is behaaglijk warm in de molen en Cor is een goede verteller. Naast kennis van de molens is het ook met hem over spirituele zaken goed bomen. Ik ben enigszins jaloers op zijn broek. Een met een klep van voren en uitgevoerd in ribfluweel met een stofdikte waardoor je de broek gewoon rechtovereind tegen de kast kunt laten staan.

Winterkoninkje in Olieverf

Hoe komt het winterkoninkje aan zijn naam?

In een sage wordt verteld dat er een enge spin bij het kindje Jezus in de kribbe kroop. Maria trachtte tevergeefs dit te beletten. Het vogeltje vangt de spin en vreet hem op. Zo kreeg het kleine dappere vogeltje volgens de legende zijn naam. Omdat hij in de winter de grote Koning bijstond.
Foto heeft een olieverf-bewerking ondergaan. Omdat ik dat soms leuk vind.

De Kikker (Groot Ammers)

De legende over de Kikker in Ammers

Ik zit nooit stil als ik iets wil weten en bleef zitten met de vraag waarom een zeker deel van Groot Ammers “de Kikker” heet. Na een tip die ik kreeg van iemand die in Ammers woonachtig is, dat er in het boek:” Dijkleger” van de schrijver J.W Ooms, eindelijk een antwoord op de vraag te lezen is hoe het toch komt dat het gedeelte langs de molenvliet deze naam draagt! Heb het boek gekocht van een particulier op de Kinderdijk en het in drie avonden uitgelezen. Het draait allemaal om de weduwe Arigje Bikker die haar man (Harmen Bikker met de bijnaam de Reus van Ammers) verloor bij een dijkdoorbraak waarbij het Dijkleger (verplichte groep vrijwilligers) er op uit was getrokken.

Het boek speelt wel ruim honderd jaar geleden, maar is heel erg leerzaam voor hen die meer willen weten over de staat van de dijken en de strijd tegen het hoge water dat men eeuwenlang heeft moeten strijden. De beloning voor de dappere man die als eerste een zandzak in een ontstaan gat in de dijk wierp was de “dijkpenning” (heel vroeger een gouden  Carolusgulden). Een felbegeerde munt die de eigenaar ontzag en respect gaf.

In het boek komt de legende voor dat er ter hoogte van het gedeelte wat nu de Kikker heet, men ooit een kikvors ving van reusachtige afmetingen en een gewicht van enkel kilo’s. Een kind begrijpt dat ook hier sprake moet zijn van overdrijven/fantasie, doch, het is tot nog aan toe de enige verklaring voor de naam de Kikker die ik heb kunnen vinden.

Het boek: Dijkleger van J.W Ooms is een aanrader en vaak voor 50 cent in de Kringloopwinkel van Bergambacht of Schoonhoven te koop. Ik zeg: doen.

Vieze Dina (Groot Ammers)

 In de eerste molen langs de Ammerse kade woonde in het jaar 1822 vieze Dina. Een weduwvrouw die tabak pruimde en een “open kles” droeg (oude directoire zonder kruis, zodat ze op haar hurken haar behoefte kon doen, waaraan ze die bijnaam dankt). Ze beheerde de molen met haar stevige armen en gaf andere molenaars het nakijken. Ze klom omhoog op de wieken en de dorpsjeugd in die dagen verborg zich tussen het riet om onder haar lange rokken te loeren als ze opklom. Z...e zongen daarbij een liedje dat klonk als: “Vieze Dina, vieze Dina is een slons. Kijk je onder heur rokken dan zie je een pannenspons.”
Vieze Dina had speciaal voor dit stel schoftjes haar volle nachtspiegel gereed staan op de verdiepingsvloer en wierp hem leeg onder de uiteenspattende groep kinders. Ze was ooit gehuwd maar niet gelukkig zodat ze haar man (Joop met het glazen oog) de molen uitzette, waarna hij onderdak zocht in het kleine schuurtje tegenover de molen. Hij waste zich met klodders groene zeep in de molenvliet en kreeg tweemaal daags eten van Dina. Drie sneden brood met spek en als avondeten gekookte gort met stroop.
Dina werd weduwe omdat Joop op een avond met zijn zatte kop tegen de draaiende wieken liep met zijn bordje gort. De stroop zat in zijn haren en het glazen oog is nimmer teruggevonden en zal nog altijd op de bodem van de vliet rusten. Geruchten in Ammers beweren dat vissers regelmatig een aalscholver zien bovenkomen met in de bek het boze oog van Joop, dat menig visser dan glazig aankijkt en weer losgelaten naar de bodem zakt. Dina zelf behaalde de respectabele leeftijd van 99 jaar en stierf van schrik tijdens het afhalen van de prinsessenbonen omdat er een bonksum onder haar lange rok schoot.
Bronnen: Het Ammerse Suffertje 1845 en de Alblasserse almanak, 1904. (altijd handig dat je vrouw bij de gemeente werkt, zo kom je bij bronnen die voor anderen verborgen blijven).

Met zware mist spookt het op het veer Esmeralda

Enkel insiders, weten dat men bij de veerboot tijdens de laatste renovatie delen van het oude ooit voor de kust van Sumatra gezonken koopvaardijschip de Ourang Medan, heeft gebruikt. In 2011 van de bodem der oceaan getakeld.

Het plaatmateriaal van de romp van het oude schip is aan stukken geslepen en gebruikt om de Esmeralda mee te reviseren.
Sinds die opknapbeurt heeft de bemanning met zware mist te maken met waternimfen die p...assanten de schrik aanjagen met hun stinkende adem. Ze zweven af en aan en laten harde winden die klinken als misthoorns.
Vanmorgen vroeg, toen ik in mijn oude lange legeronderbroek vanonder de klamme lappen vandaan schoof en zag dat het behoorlijk mistig was, een poging ondernomen om de geestverschijningen op de foto te zetten. Gevaarlijk, want oude waternimfen kussen intens en meeslepend en voor je het weet ga je onder in de woest kolkende rivier met alle gevolgen van dien. Enige remedie om te ontkomen aan de verleiding der waterwezens is zingend over te gaan. Het lied dat ten gehore moet worden gebracht om weerstand te bieden is:
Al die willen te kaap'ren varen Moeten mannen met baarden zijn
Jan, Pier, Tjoris en Corneel
Die hebben baarden, die hebben baarden
Jan, Pier, Tjoris en Corneel
Die hebben baarden, zij varen mee
Mannen zonder baarden worden overigens zonder pardon meegenomen door de waternimfen. Weer een reden om je niet te scheren heren…..

Kinderhand en gieren

Soms vind ik het jammer dat de hooiberg niet meer bestaat. Ervoor in de plaats zijn enorme zwarte keutels gekomen die als door een reusachtige geit uitgescheten op het boerenerf liggen. Ze missen de typische boeren-uitstraling van pittoresk kaliber.
In een hooiberg kon je nog eens lekker rollen alleen of (liever) samen. Dat gaat bovenop zo’n plastiek keutel ook een stuk lastiger. Je rolt er af en breekt je been af bij je knie. En je kon er verstoppertje ...in spelen.Of als je het geloof had, op jacht naar die speld in de hooiberg gaan.
Wat ik persoonlijk ook zo jammer vind is dat ze de gier moeten injecteren. Vroeger zag je de vlokken stront zo heerlijk over de weilanden vliegen en prikkelde je neus van de ammonia. Het zal allemaal wel milieutechnisch beter zijn dat injecteren maar de sjeu is eraf als je stront niet meer ziet vliegen.
Enfin, het boerenleven oogt op de foto nog redelijk romantisch. Op een afstandje heb je het idee dat de tijd toch redelijk stil heeft gestaan. Vooral niet te dichtbij komen dan en hopen op een mistige avond want dan zondigt de boer wel eens en rijdt de gier zo lekker ouderwets uit omdat de overtreding in de mistflarden niet wordt opgemerkt. Gelukkig niet, maar als je goed luistert dan hoor je de vlokken stront toch vliegen. Een kinderhand en de hand van een smeerkees is snel gevuld.

 

IJsvogels bij de fotohut van de Alblasserwaard

http://www.fotohut-alblasserwaard.nl/

Zin in Pimpelen Alblasserwaard

Goudriaan

Omhoog kijken

Op een bankje achter de kerk van Goudriaan zaten twee mannen op respectabele leeftijd. De herfst joelde jolig door de bomen en ik liep door het hek wat zich knerpend open liet maken het kerkhof op, om de kerk van die kant eens te bezien.
“Weet je, ik heb toch zo’n schik in dat wijfie van me. Ze houdt me schoon, ze is lekker warm in bed en kookt in een handomdraai een kapucijner –sc...hotel in elkaar waar je vork rechtovereind in blijft staan”.
De ander had een zoute druppel van de koude onder de neus die maar niet vallen wilde en hoorde zijn gesprekspartner met afgewend hoofd en twee reusachtige spekoren aan.
“Dus je zou zeggen, dan hebbie een tref met haar want een man alleen na het overlijden van zijn eerste vrouw is ook niet alles. Ik viel op haar kont, als ik eerlijk mag zijn. Ik houd van een lekkere kont. Niet om op te rijden hoor, daar benne ik te oud voor, maar gewoon voor het zicht. En je kunt je handen in de winter er zo lekker "an" warmen.”
“Nou dan hebbie geen klagen toch zekers Janus”, riep de ander terwijl de druppel onder zijn imposante zinksnijder heen en weer bewoog.”
“Nou, dat zalk je zeggen man, er is één ding waar ik gek van word. Ze zit maar te zagen over het hiernamaals en het omhoog naar de hemel gaan. Ik zeg mens, ben je soms bang datte ge snel dood gaat.”
“Is ze ziek dan Janus?”
“Nee tis meer spychies, ik heb haar al aangeraaie naar de spychiater te gaan maar luisteren ho maar. Doodgaan, daar mot je niet over tobben mens, op het moment dat het gebeurt ist vroeg genog om er over te denken.” Ze stonden op en kuierden op kromme benen weg richting een rijtje oude huisjes vlak bij de kerk, uitgesproken als “Kark.”
Ik zette mijn camera tegen een boom en keek omhoog naar de hemel. Uit het raampje van een oude woning kwam een geur van kapucijners met spek. Lekker.. De herfstwind deed er wat bladeren bij vallen….

Party centrum de ooievaar

We zijn inmiddels aangekomen in de donkere dagen. De foto is dan ook van vorige week toen het nog mooi dampig was met daarachter de zon die al een beetje kietelde als veertje in je neusgat. Vandaag zo te zien een zwaar bewolkte dag dus de camera mag thuisblijven. Hoewel er in partycentrum de ooievaar wel een en ander te doen is aan kraampjes etc. Misschien dat ik daar even aanloop in de loop der morgen. We zullen zien. Vooral the undertaker die er staat onder de noemer: uitvaartbegeleiding, heeft mijn interesse. Lijkt me een geweldige combi ook. Eten, drinken, wonen, genieten en de pijp uit gaan. Het leven in een notendop dat allemaal begint met de ooievaar aan wier kuiten wij het leven binnen zijn gesjouwd. De ooievaar

Als het leven een sprookje was

 Dan kon je langs tiendwegen dansen samen met de engelen op vederlichte voetjes. Kabouter spillebeen zat weer te wippen op zijn paddenstoel, maar dat is nu eenmaal een potent oud baasje, daar kijkt niemand van op. Je zou achter elke wilg een nimf aantreffen waarmee het goed dropwater drinken was. De smurfen deden hun maanlichtdans en je haakte gewoon maar in. Er was g...een honger, geen ziekte of nood, geen oorlog of dood.
Maar het leven is helaas geen sprookje. Als kind besef je plotseling dat smurfen niet bestaan, Sinterklaas allang is overleden, de tandenfee een bedenksel van opoe met het houten been, en klaas vaak een grap van papa en mama om je in slaap te sussen.
Nou, welterusten dan maar. Want één ding neemt niemand je af, in het land der dromen komen sprookjes toch voor één nachtje uit. Maak er een mooie van…..

Molens en reusachtige negers

Moest even naar de Kinderdijk om het boek “dijkleger” van Ooms op te halen bij een particulier die het verkocht voor een paar euro. Meende dat ik mijn auto wel even bij de Kinderdijk kon parkeren maar er kwam direct een reusachtige neger die er werkt als parkeerwachter op mij af. Ik mag ze wel die reusachtige negers dus dat zat goed. “Mineer u mag hier nie parkeer nie,” begon hij. Ook dat vond ik lief. Die man doet zijn werk en we moeten zuinig zi...jn op reusachtige negers want ze kunnen vaak goed boksen en ik houd van een flinke lel, zolang ik um niet zelf krijg dan. Na wat praten over en weer kreeg ik 5 minuten gratis parkeren wat meer is dan je van een bleekscheet vaak krijgt. Schoot snel deze plaat en stak mijn duim op naar de grote neger die zijn prachtige tanden bloot moest lachen, want zo zijn ze dan ook nog, die reusachtige negers.

Gulzige mond der zee

De rivier de Lek stroomt altijd maar weer door naar de gulzige mond der zee zonder dat ze ooit tot verzadiging komt. Als een perpetuum mobile dragen de waterdragers van de hemel het nat over de landen en huilen zich leeg in een stortvloed van tranen. Eb en vloed getrokken door zon en maan er komt nimmer een einde aan....

Het tuinpad van de vaderen



De zon ging onwijs mooi onder deze avond. Met wat damp, een prachtig sluitstuk van een heerlijke dag.
Het dorp ik weet nog hoe het was een kar die ratelt op de keien.
Ik hou er zo van. Ben alleen zo bang dat wat er in de steden gebeurt ook het voorland kan zijn van de oerhollandse dorpen



Paddo-tijd in de Molenwaard

Een van de smakelijkste paddestoelen vind ik de grote parasolzwam. Hij is met geen enkele te verwarren dus ook voor de leken onder ons geschikt, hoewel de massa veel liever de giftige, vol smaakstoffen, e-nummers en andere toegevoegde zaken vreet uit de supermarkt en daar dan niet bang van is. De grote parasolzwam en haar broer de grote geschubte parasolzwam zijn heel erg lekker.

Ze smaken als een champignons doen. In de Alblasserwaard komen overigens geen dodelijke paddenstoelen voor. Zelfs de vliegenzwam is niet dodelijk, hoewel je er wel ziek van zult worden als je hem eet. Maar de rood met witte stippen, waar kabouter spillebeen op zat te wippen (druk met de voortplanting bezig in het openbaar maar ala, tis een kabouter en dan mag het), is voor iedereen duidelijk herkenbaar.

Goed, terug naar de grote parasolzwam. Pluk hem jong, dan is hij heerlijk. Maar liever nog: laat hem staan voor mij. Want als we allemaal aan het eten slaan ben ik bang dat ik achter het netje vis....

Karnemelk en varkensdraf

Karnemelk en varkensdraf

Bij het gedeelte wat men de Kikker noemt in Ammers hangt een sfeer van straffe koffie met vellen en gezellige stevige oma’s die op platvoetjes en in dikke donkerbruine panty’s over de heg een praatje maken. Er hangt een geur van groene zeep en zakjes blauw. En dan bedoel ik niet die je na een knietje over hebt gehouden, doch waarmede men de witte was ooit deed en vervolg...ens op de bleek legde..
De wieken van de molens kraken als vanouds op de wind die in vlagen over de kade waait. Mooie frisse dochters die met reusachtige ballonkuiten op opoefietsen langs het ruisende riet rijden op weg naar school of werk. Boerenjongens met pukkels en de pet diep over de oren getrokken die een beetje narrig boerenpoepjes laten vliegen welke geuren naar karnemelk en varkensdraf. Als je goed kunt luisteren, ritselen de rietsigaren een liedje dat klinkt als: Zimpe, zampe , zompe, Hannes loopt op klompen….

Winterkoninkje

Graafland ontwaakt