woensdag 29 april 2015

De bijen verdwijnziekte

 
Jarenlang heb ik met plezier geïmkerd, tot de verdwijnziekte onder mijn volkeren de overhand nam. Ik ging tegen de winter met vier volkeren de winter in en kwam in het voorjaar tot de ontdekking dat er nog maar een enkel volk in leven was.
Niemand wist hoe het kwam. Iedereen stond voor een raadsel en steeds meer imkers gaven er de brui aan.
Nu komt eindelijk, na jaren in het duister tasten de aap, of zeg maar gerust de gorilla uit de mouw en blijken genetisch gemanipuleerde gewassen de oorzaak. Men meende dat het inbouwen van een stofje in de plant die voor vraatzuchtige insecten de dood betekende, wel handig was.
Welk een onvoorstelbaar ondoordachte handeling want niet alleen de belagers van veel van deze planten vonden de dood, ook de bestuivers. En zo verdwenen en verdwijnen nog altijd de bijen, de hommels, de vlinders etc.
Genetische manipulatie. Heel handig om aan de schepping te prutsen, net zolang tot we de rekening gepresenteerd krijgen want zonder bestuiving, zal ook de mens het loodje leggen.
Petje af voor de wetenschap. Wat een denkwerk, om gek van te worden.

Koolzaad in de Krimpenerwaard

Ingenieur Ludwig Elsbett ontwikkelde in de zeventiger jaren de nieuwe generatie dieselmotoren en met het geld dat hij daarmee verdiende ontwierp hij de "Elsbett-motor", een motor, die gemonteerd in een toch niet zo kleine Mercedes 190 een gebruik van 1:33 haalt....op koolzaadolie!!!
 En dan denk je misschien dat hij geen vermogen heeft en niet lang meegaat, integendeel, de veel kleinere motor levert net zoveel vermogen als de originele motor en de testmotoren hebben inmiddels honderdduizenden kilometers gereden.

De Elsbett-motor is na een testserie van 200 stuks nooit in produktie gekomen.
 Volgens de zoon Klaus Elsbett draaiden de banken om onverklaarbare reden de geldkraan dicht en waren het niet de oliemaatschappijen die "de patenten opgekocht hadden".

 Volgens mij zijn de oliemaatschappijen machtiger dan je denkt en kunnen zij best wat pressie uitoefenen op "de banken".
De wereld draait om geld, zelfs de heilige koe moet zich daaronder buigen.

dinsdag 28 april 2015

De broodvisser en de boer


 

 
Mijn opa was broodvisser. Hij had water op Reeuwijk waar hij zijn zoetwatervis ving, de paling rookte en de vis aan huis verkocht. Het was in de jaren dat mensen de vorens uit de slootjes nog gewoon bakte en de smaak wist te waarderen.
Een aparte man die met zijn dikke worstvingers netten maakte en fuiken die onder de divan lagen. Hij woonde samen met oma, een klein pittig wijfje, in een muf ruikend huisje in de binnenstad van Gouda. Het was geen zachtzinnige man, meer een lompe boer. De nagels aan zijn handen waren zo sterk en hard dat het net nijptangen waren. Ooit had een van zijn dochters last van een wratje bij haar neus, zodat het net leek of er een stukje vies uit haar neus hing. Opa nam haar op schoot en zei: ”laat papa eens kijken naar dat wratje.” In één beweging knipte hij met die harde nagels het wratje weg en klaar.

Naar de tandarts was er ook niet bij voor opa. Een pijnlijke kies trok hij gewoon zelf even in de schuur met een combinatietang. Altijd heb ik een zwak voor hem gehad ,een gevoel van respect zonder het te kunnen definiëren.

Nu ik ouder ben, begrijp ik pas wat ik in hem zag. Hij was een mens met karakter. Geen watje maar een man die zijn reusachtige handen nergens voor omdraaide. Als je goed kijkt zijn ze er nog steeds. Die mensen met karakter. Ik mag ze gaarne op de foto zetten.

Dag meneer Bolk

De tijd komt om afscheid te nemen van meneer Bolk en zijn speeltuin. Nog een korte tijd dan zal de oud ijzer boer komen en al de oude speeltoestellen met zijn grijpmachine opladen en omsmelten. Wie zal het zeggen waarin? Misschien wel in een bom of handgranaat. En zo zal dan het speeltuig tot oorlogstuig verworden.
Maar onze herinneringen zullen blijven, die kan geen mens ons afnemen. Nou ja, misschien de dementie, want die ligt bij een steeds ouder wordende mensheid altijd op de loer als een vals kreng.
Ik schud meneer Bolk de hand en even aarzelt hij en vraagt:"wie bent u eigenlijk meneer?"
"Ik ben Peter de Mooij, u weet wel, die hier als kind met ontelbaar veel anderen heeft gespeeld."
"Oh en wil je de speeltuin even zien dan?"
"Ik kom er net vandaan, weet u dat niet meer?"
Hij schudt zijn hoofd en kijkt me ongelovig aan door de dikke glazen van zijn bril.
"Dag meneer Bolk, bedankt voor de mooie herinneringen."
Als ik wegfiets en achterom kijkt staat hij te zwaaien en ik besef dat er een tijd is voor alle dingen. Zelfs om speeltuinen te bouwen en ja, ook weer om ze af te breken...

De oude begraafplaats Ouderkerk a/d IJssel


zondag 26 april 2015

De kleine Betuwe deel 8


De kleine Betuwe deel 7

De schuitjes
 
Een wirwar van metalen stangen en roest. De buitenstaander zal er weinig in herkennen, maar voor de insider schieten bij het zien van de schuitjes de vastgeroest zijnde luikjes vol herinneringen wijd open. Met je zusje, of als je het trof met een onbekend maar mooi meisje in een schuitje en dan maar slingeren. Denk er nu niet te gering over of noem het degenererende kalverliefde, want de verliefdheid van een kind is zo hevig en puur, dat je als volwassenen deze hoogte nooit meer haalt.  Het verwordt dan tot gepruts met doosjes Kleenex of irriterend rubber. Nee, dan in een schuitje met een meisje van jouw leeftijd en dan maar in die oogjes kijken.
Een redelijke oefening voor het huwelijksbootje, me dunkt. Ik ben er zeker van dat kinderen die ooit in deze rij schuitjes hebben mogen spelen, later minder huwelijksproblemen zullen hebben. Het piepen en knerpen van metaal op metaal, het trillen van het schuitje als hij vervaarlijk hoog ging en over de kop leek te kunnen gaan. Het gegil van het meisje tegenover je. Het je kop stoten tegen een van de metalen stangen. Allemaal oefeningen om in het later te komen huwelijksbootje niet te kapseizen.

zaterdag 25 april 2015

De kleine Betuwe deel 6

Rennen op een tonnetje
Dat deden wij graag. Een kinderhand was in die tijd toch echt snel gevuld. Wij stammen nog uit de tijd dat er geen elektronica was om ons “zoet” te houden. Geen luiers met “altijddrooggevoel”, ben je gek! Lieten wij de boel lopen, dan voelde dat smerig aan. Derhalve was zelfs Petertje allang voor zijn tweede levensjaar “droog.”
Dat rent lekker weg op zo’n tonnetje dan. Geen papieren prop tussen de benen die de snelheid kon beïnvloeden maar gaaaaaaaaan…...

De speeltuin is bestempeld als “niet voldoende aan de moderne veiligheidsnormen.” Dus ligt hij stil. De moderne veiligheidsnormen vereisen rubberen tegels onder elk toestel. En snoep vol kleurstof en smaakstof waardoor je kind lekker hyper wordt. Dat is oké. En een stofje in de chips waardoor je kind blijft dooreten (zeg maar vreten) waardoor het er op den duur uit gaat zien als een skippybal (uit de gratie geraakt speelgoed uit de zeventiger jaren).
En je kind moet vol met E stoffen zitten, van die chemische toevoegingen, waardoor het voedsel langer goed blijft en er dus een datum op kan, van ongeveer een jaar houdbaar zijn. Wij kenden dat geheel niet die datum. Wij proefden gewoon, muf is weggooien, goed is goed en eet op.
We aten laatst een vergeten blik bruine bonen dat 16 jaar over de datum was. Prima, hoor enkel werd ik er wat winderig van en had graag zo’n rentonnetje gehad om overtollige gassen eruit te lopen.

De kleine Betuwe in de Krimpenerwaard deel 5

Hoogtepunt was het vliegtuigje. Aan een korte kabelbaan van een meter of dertig en tien meter boven de grond. Het gejoel als het zelfgemaakte toestel aan zijn korte vlucht begon en dan met veel donderend geraas in de boerensloot op eindigde in een nat pak. De spijt als het water met stralen uit je broekspijpen liep en de losgeschoten jarretelles die door de sensatie als sliertjes bami aan de nylonkousen bleken ontschoten. De rode opgewonden kleur van menige dame die met haar toen moderne kokerrokje aan de lastige klim omhoog begon naar het platform waar het vliegmachientje weer naartoe werd gehesen om aan een nieuwe vlucht te beginnen. De heren loerend omhoog om een glimp op te vangen in het vooronder.
Ooit werd een eerdere voorloper van dit vliegtuigje beschoten vanuit de lucht, omdat de Duisters meenden dat het om een echt Engels vliegtuig ging. Niemand raakte gewond, ook het vliegtuigje niet.
Het hangt er nu maar slapjes bij, als het gereedschap van een oude tuinman met zware prostaatklachten. Her en der afgedekt met een dekzeil om het ergste inregenen te voorkomen. Ooit had de gemeente Haastrecht het plan om het vliegtuigje als monument uit de kinderjaren op de rotonde te zetten als sierstuk. Helaas vervloog het plan. Zo te zien zal het nooit meer door de lucht suizen. Het is voorbij, het is allemaal herinnering.

vrijdag 24 april 2015

De kleine Betuwe 4

 
 
Wie kent hem niet! Met z’n allen op de in kinderogen reusachtige schommel, het gaat op en neer. Een beetje hoe het leven van alle dag haar verloop heeft. Mooie momenten en hoogtepunten, diepe dalen als je weer neergaat. Gedeelde smart is halve smart, we zitten in het zelfde schuitje. Nou ja, op dezelfde schommel van het leven. Aan iedere kant een volwassene om de handel aan te stuwen. Zonder hen beweegt deze schommel niet en hangen alle kindertjes stil. Een aan ieder uiteinde die door hard te duwen en te blijven duwen de kinderkreetjes van vreugd en soms gejammer (ik wil er af) ontlokken. Soms had je wel kinderen op de schommel, maar geen volwassenen die wilden duwen. Dan moest je roepen: “duw ons, duw ons, duw ons.” Net zolang tot er twee kwamen en dan ging het spel verder. Ieder kind besefte dat zonder deze "aanduwers" de schommel een dood ding was. Eenmaal volwassen geworden verliezen kinderen het besef, vertrouwen en geloof en menen ze dat er geen “Aanduwers” nodig zijn om zin te geven aan de schommel van het leven. Het geloven aan zoiets wordt als achterlijk beschouwd in deze verlichte tijd van wetenschappelijke benaderingen. Als een nimmer wegstervende echo, hoor ik nog immer het piepen en kraken van de schommel. Het klinkt als:” Kruisig Hem, kruisig Hem, kruisig Hem.” Maar de schommel gaat door en hoger en hoger. De kinderen gillen van plezier, het leven is in volle gang, totdat…
 
 

De kleine Betuwe deel 3


Als ik met mijn hand het koude deels afgebladderde metaal betast van de oude wip, komen de herinneringen vanzelf bovendrijven. Het angstige gevoel als je hoog bovenin zat en de harde plof in je rug als je weer veilig op een half in de grond gegraven autoband neerkwam.  Elke keer als je boven aankwam door de dreun tien centimeter uit je stoeltje vandaan schoot en het prettige gevoel in je buik als je wipte. Pas later op meer volwassen leeftijd verwerd wippen tot een minder onschuldig tijdverdrijf, doch het gevoel in je buik was opnieuw aanwezig.

donderdag 23 april 2015

De kleine Betuwe in de Krimpenerwaard (deel 2)

Als kind keek je op naar de grote paddenstoel die de grens markeerde tot de midgetgolfbaan. Een beetje te vergelijken met het beeld dat ontstaat met een groothoeklens. Meneer Bolk zegt dat hij het dak aan het schilderen is, maar het is meer denken, voornemen, doch tot doen komt hij niet want ook het dak is even verweerd als de rest. Hij zucht en voelt met zijn oude handen aan de paddenstoel waar ik als kind zo dikwijls met ontzag tegenop heb gezien, mede omdat volwassenen je gaarne op de mouw spelden dat er een heuse kabouter in woont…

De kleine Betuwe in de Krimpenerwaard (deel 1)

De kleine Betuwe, wie speelde er niet als kind. Ik mocht een ochtend op bezoek gaan op de plek waar ik en veel anderen met mij de leukste kinderherinneringen aan danken.
Bij aankomst stond meneer Bolk, een krasse tachtiger het grind te harken. Het deed sterk denken aan het temmen van de woelige baren want er was geen beginnen aan.  Het terrein is te groot om nog echt goed te worden onderhouden door deze vriendelijke oudere man.  Toen hij mij zag met de camera tegen het hek leunend om foto's te maken, stak hij zijn handen in de lucht met een:"Wat mot je nou?" Ik liep op hem toe en nam met een zwierig gebaar mijn hoed af en sprak de woorden:"Een vriendelijke groet van Joop, Margreet en Mark van der Vlist​"  Jaja, zo misbruik je iemands naam, want ik wist dat hij deze familie kende en toen was het ijs gebroken en nodigde hij mij uit in de speeltuin.
In zijn ogen brandt nog altijd de vlam, die deze kindervriend ooit met veel plezier en inzet, de speeltuin de kleine Betuwe liet beheren en onderhouden. Nu harkt hij grind op zijn geruite pantoffeltjes en blijkt een goed en boeiende verteller.
Meneer Bolk.

dinsdag 21 april 2015

Onze kip lijkt hanig

"Je knijpt hem toch zeker wel de nek af?"
Zomaar een uitspraak van een overbuurman die je toch altijd redelijk normaal ingeschat had. Goed, het ziet er naar uit dat ons kipkuiken een haan wordt, maar is dat een reden om hem de nek om te draaien? Wat een vreemde mensen heb je toch!
Hij groeit lekker enkel poept hij er lustig op los dus nog even en dan moet hij in het vogelhok wonen. Want overal ligt poep. Ik mijn pantoffels, op de bank, op de krant, hij kakt maar an.
Is het een haan, wel dan laat ik hem tzt wel bij de kinderboerderij los. Als we nog wel afscheid kunnen nemen want ik heb wel een groot lijf maar een klein hartje.

Panorama 2

Maakte er nog meer vanmorgen waar ik een nog vette olieverf filter overheen plaatste. 5 opnamen in één panorama.

Panorama

Panorama uit 8 foto's met een groothoeklens (10/20 sigma) en aan elkander gezet in cs 6 (thanks Raym... ) Het houten pad loopt recht maar door de groothoek en het aan elkaar zetten van de vertekening wordt het een mooie cirkelvormige weg. De plek is: de heemtuin in bloemendaal (Gouda)...

zaterdag 18 april 2015

Koolzaad in de Krimpenerwaard

Het uitbundig langs de bermen bloeiende koolzaad, doet altijd een gevoel van vruchtbaarheid ontluiken, dacht ik. Nog even en veel mensen krijgen te kampen met neuskrampen, omdat de natuur nogal royaal is met het verspreiden van haar zaad. In al die miljarden pollen, loost moeder (of is het Vader?) natuur in één groot voorjaarsorgasme haar/zijn drang naar overleven het zwerk in. Die pollen in je neus en voorhoofdsholten kunnen een probleem vormen voor mensen die een allergie hebben ontwikkeld die men in de volksmond hooikoorts noemt. Maar eigenlijk zegt hun lichaam gewoon "neen" tegen al die zaadlozingen die meedrijven op de milde voorjaars en zomerbries. Elke dag een eetlepel honing van een imker uit je omgeving zou verlichting brengen. Ik heb er geen last van, maar men zou het eens kunnen proberen.

Opnieuw een ontmoeting met de gekraagde roodstraart en de boomklever





vrijdag 17 april 2015

De kievitsbloem krimpenerwaard

De kievitsbloem (Fritillaria meleagris) is een plant uit de leliefamilie (Liliaceae). Het is een in het wild in Nederland zeer zeldzaam voorkomend bolgewas, dat wettelijk beschermd is. In België is de plant in het wild uitgestorven. Tegenwoordig in tuincentra's te koop en hij behoeft dus niet meer door de mens die het niet kan laten, uitgestoken te worden in de vrije natuur en in de tuin thuis gezet, wat heel vaak toch mislukt omdat de plant eigenlijk op zeer arme grond moet staan. In de Krimpenerwaard zijn slechts drie plekjes waar je ze in het wild nog kunt tegenkomen. Heel vroeger (lees rond 1800/begin 1900, werden ze in de maand april door kinderen uit arme gezinnen (en die waren er ten overvloede) geplukt en verkocht.

Putters (distelvinken) Krimpenerwaard

Dat er op zo'n rustige begraafplaats veel vogeltjes zitten, zal niemand verbazen. Maar dat je er roodborsttapuitjes vindt en boomklevers, is wel erg leuk. Ook de distelvinken (putters) hebben het er prima naar de zin.

Winterkoning in de Krimpenerwaard


Tjiftjaf Krimpenerwaard


donderdag 16 april 2015

De kaasmarkt in Gouda

Op de kaasmarkt in Gouda waren de kazen nog een beetje koud, vond ikzelf. Misschien vergis ik me.

Teun was er wel bij, maar die heeft een warme snor dus dat telt niet. En altijd een jonge meid bij zich voor als het toch wat fris wordt om de oren en zo.
 
De benen zijn nog wat blank als erg jonge kaas en ik vind dat de kaasmeisjes nog wat mogen doorrijpen dit jaar.
 
Bijschrift toevoegen
 
 
Die oosterlingen met een lapje voor hun mond vind ik eigenlijk wel een beetje vreemd en onbehoorlijk. Ik wil maar zeggen:'Gouda stinkt echt niet hoor en wij Hollanders hebben dan wel geen spleetoogjes, maar je krijgt van gewoon dezelfde lucht inademen als wij, heus geen mond en klauw zeer...."
 

 
 

Heermoes Krimpenerwaard



vrijdag 10 april 2015

woensdag 8 april 2015

Onbezonnen eerste stappen

Tussen je eerste echte stappen in het leven zetten en je laatste zit naar ik je toewens nogal wat ruimte. Het aparte wordt dacht ik gevonden in het feit dat die eerste en laatste vaak even wankel zijn. Na het kruipwerk wordt het al snel gestrompel voordat je echt op de been bent. Later op hoge leeftijd als de rollator in beeld komt, verword je eens zo stevige pas wederom tot gestrompel en ben je terug bij af. How terribly strange To be seventy, zongen Simon en Garfunkel lang geleden. Het grappige is dat ze nu dik zeventig zijn en tja, zo snel gaat de tijd.
Ooit zullen ook onze sterke benen broos worden, we zullen bang zijn om te vallen en angstig in het verkeer. Er komt een tijd dat het gouden koord van ons leven losgeraakt en dat we ons lichaam moeten verlaten. Naarmate je ouder wordt denk je daar meer over na, dacht ik. Niet uit angst maar uit een stukje realiteit waar je toch niet omheen kunt benen. Ook niet met de rollator.
Ik zag vandaag het kuiken zijn eerste stapjes maken in het speenkruid en dacht, wat is het heerlijk om jong en onwetend te zijn

Eindelijk een beetje voorjaar in de Krimpenerwaard


dinsdag 7 april 2015

Soort zoekt soort

Ik hou van ezels. Soort zoekt soort zult denken en dat is ook zo. Ik troost mij in de gedachte dat u wellicht dol bent op varkens