Arie en Annelies (streefkerk)



Arie van de Graaf

 

De eendenkooi, het ambachtelijke vlechtwerk van wilgenteen, de tuin, de dieren en ook het opzetten van gesneuvelde dieren, de natuur, met de zeis of met de schouw, allemaal besteed aan Arie.

Het is geen man van weggooien. “Voor veel dingen is er wel een tweede bestemming en als jij iets ziet waarvan je denkt: dat kan ik gebruiken, dan pak je het maar.”  Zo vertelt Arie mij terwijl zijn lange verzorgde baard vrolijk op en neer danst, want hij is een goede verteller. Eentje waar je graag de tijd voor neemt om er naar te luisteren. Zijn vrouw Annelies zet de hele dag door koffie en fröbelt haar eigen wereld in elkander. Jam, de tuin, gasten ontvangen, eigengemaakte crème uit de wilde natuur en natuurlijk de koffie. Allemaal Annelies en meer. Opgewekt schenkt ze nog eens in. De hond is lief, doch niet aaibaar. Sommige mensen hebben dat ook. Je kunt nooit echt dichtbij ze komen en dat is bij mensen een gemis, dacht ik. Een beetje warmte zoeken in de wereld is meen ik onderdeel van een normaal streven. Arie en Annelies hebben deze warmte en delen er royaal van rond. Snel tevreden. Geen mensen die leven voor de spullen maar spullen hebben om te gebruiken en verder basta. Ik denk dat ze met hun levenshouding een waarheid raken. Misschien vergis ik me.