Winterbanden en eierwarmers

De winter wil niet. Nou ja, ze is er wel, maar zo grijs en koud als vrouw holle op geitenwollen sokken. Ze kijkt door de ramen van ons huis naar binnen als een verloederde loopse hond die haar reu kwijt is en derhalve haar vlag maar zet tegen de muur van een pisbak.

Lichte sneeuw, kou, wind en donker. Niet echt het winterweer wat je doet verlangen naar buiten te gaan om lekker te wandelen in de gezonde lucht. Geen weer waarin kinderen gillen van het plezier met hun slee, wat met sneeuwballen gooien of sneeuwpoppen bouwen. 

Ik houd van het geluid van kinderstemmen. Tis bijna hemels en opent luikjes in je eigen ouder wordende kop. Je bent weer een jongetje en sleept op het kleine achteruitje van de woning met emmers om een sneeuwpop te bouwen die gelijkt op een Jehova’s getuige  met een flinke wachttoren in zijn broek. Ik houd van een gebreide eierwarmer op niet nader te benoemen plaatsen. Ik houd van lange onderbroeken, de adem stomend uit de mond van een blonde vrouw met dikke zwoele lippen ernstig rood met lippenstift. De zware wintergeur van haar op deze tijd afgestemde parfum.

Misschien als we morgen ontwaken dat de hemel ons trakteert op een extra laagje poedersuiker. Onhandig voor de ouderen, maar die kunnen mij even de pot op hoor. Die hebben jarenlang zelf heerlijk gespeeld in wat koning winter aan sneeuw liet vallen, dus niet leuteren als het zou gaan sneeuwen. En dan, laat dan van mijn part sneeuwbanden om je rollator zetten….