Dag meneer Bolk

De tijd komt om afscheid te nemen van meneer Bolk en zijn speeltuin. Nog een korte tijd dan zal de oud ijzer boer komen en al de oude speeltoestellen met zijn grijpmachine opladen en omsmelten. Wie zal het zeggen waarin? Misschien wel in een bom of handgranaat. En zo zal dan het speeltuig tot oorlogstuig verworden.
Maar onze herinneringen zullen blijven, die kan geen mens ons afnemen. Nou ja, misschien de dementie, want die ligt bij een steeds ouder wordende mensheid altijd op de loer als een vals kreng.
Ik schud meneer Bolk de hand en even aarzelt hij en vraagt:"wie bent u eigenlijk meneer?"
"Ik ben Peter de Mooij, u weet wel, die hier als kind met ontelbaar veel anderen heeft gespeeld."
"Oh en wil je de speeltuin even zien dan?"
"Ik kom er net vandaan, weet u dat niet meer?"
Hij schudt zijn hoofd en kijkt me ongelovig aan door de dikke glazen van zijn bril.
"Dag meneer Bolk, bedankt voor de mooie herinneringen."
Als ik wegfiets en achterom kijkt staat hij te zwaaien en ik besef dat er een tijd is voor alle dingen. Zelfs om speeltuinen te bouwen en ja, ook weer om ze af te breken...