 |
| Geen licht gisteren en de zilvereiger zat op een steenworp afstand van ons huis een beetje in het water en op het weiland te klooien. Toen ik toch een poging waagde, schudde ze haar verenkontje en wandelde op lange poten weg. Ze liet mij achter met het gevoel een blauwtje te hebben gelopen, bij een verleidelijke vrouw. Ik ben maar weer naar binnen gegaan en heb een half kerstbrood opgegeten met veel krenten waardoor ik de rest van de dag winderig was. |
 |
| Altijd als ik de laatste libel in het najaar op de foto zet overvalt me een gevoel van afscheid nemen. De zomer met haar wulpse geuren en kleuren is voorbij, de herfst is ook al in volle gang en we zijn onderweg naar de koude winter. Maar zo in het ochtendlicht genomen zit er in al die pasteltinten ook een beetje hoop. Hoop op een nieuwe lente en zomer waarin het weer feest kan worden. Ach op de keper beschouwd ben ik wellicht een sentimetele zak geworden... |
 |
| Zo'n molenaar is meestal een vrijwilliger die natuurlijk wel de nodige kennis moet hebben van de molen anders krijgt hij die wieken voor zijn hersenpan. Vaak betreft het vrijgevochten mensen die allemaal even afwijken van het doorsnede klootjesvolk. Ik mag zulke types gaarne zien en geniet van hun persoon. Ze trekken zich weinig aan van de laatste mode, de soapserie's op de televisie gaan aan hen voorbij en ze laten hun haren en baard lekker wapperen in de ruige wind. Ze hebben, om kort te gaan, de touwtjes van het leven stevig in de ongewassen handen. Gelijk hebben ze. |
 |
| Venus de morgenster of Jupiter staan vlak bij de maan aan de hemel, zie ik vanmorgen. Mijn vrouw heeft de verrekijker weer verstopt dus kan het niet controleren welke planeet het nu eigenlijk is. De sterrenkijker staat op zolder maar die trek ik spoedig naar beneden. Jammer, kan een vette plaat opleveren. Dan nog maar een laatste van het vee een stukje verderop. Nog altijd staat er vee buiten en dat wil zeggen dat we gratis melk hebben volgens de folklore sinte katrijn melken. Want u weet dat al het vee dat na 25 november nog buiten staat valt onder deze regel. Wanneer de traditie ontstond is niet helemaal duidelijk. Ook de naam is vrij opmerkelijk, In bijna geheel protestantse streken, zoals onze Waard (Alblasserwaard, red.) zal men het gebruik niet zo snel naar een katholieke heilige noemen. Dit zou erop kunnen wijzen dat het al van voor de Reformatie stamt." Een andere mogelijkheid is dat de traditie is overgewaaid uit de Lopikerwaard, waar veel katholieke boeren woonden. Het is ook bekend dat in de Lopikerwaard de dienstboden - die zich net als in de rest van Nederland per jaar verhuurden - wisselden van werkgever op Sint Katrijn. |
 |
Maar eerst even naar de molens op de hoek. Fikste tegenwind en nog geen mens op straat enkel een vrouw met een verloederde hond. Het morgenrood is vluchtig als de jeugd van een jongeling. Weer heeft de Prediker gelijk want het is een kwestie van minuten. Snel, snel, snel. Net op tijd....
|
 |
| De Alblasserwaard heeft nog tal van plekjes waar de tijd volkomen stilstaat. Geleerden beweren dat aan de rand van zwarte gaten in ons universum, de tijd steeds langzamer gaat lopen voor de beschouwer van buiten en uiteindelijk stil lijkt te staan. Ik heb het idee dat dit verschijnsel zich ook voordoet aan deze kant van de Lek. Ik mag het wel. Leve de vooruitgang! Maar sommige plekjes mogen blijven tot in lengte van dagen |
 |
Er bestaat een voor ons sterfelijke mensen, onzichtbare wereld. Een wereld die slechts sporadisch opgemerkt wordt gelijk een reflectie in het wateroppervlak. Als het op een zeker moment rimpelt, breekt de grens tussen werelden open en staan we voor een heel kort moment oog in oog met de tegenwereld. De wereld vol wonderen, gewoon om de hoek van ons bewustzijn. Het enige wat je behoeft te doen is e...en open hart en bovenal een open venster te hebben naar de sprookjeswereld. Kinderen glippen er de hele dag in en uit. Pas bij het ouder worden sluit ons besef voor wat echt is deze dimensie af en moeten wij het doen met wat volwassen mensen realistisch noemen. Mensen met de ziekte van Alzheimer treden er weer binnen. Wij noemen dat soms met een lelijk woord “gek”. Maar is het niet veel gekker om te menen dat sprookjes niet bestaan? Dat is de wereld op haar kop...
|
 |
| De zon gaat onder in Groot Ammers. Een heus sprookje waar je ieder moment elfjes zou verwachten maar er zijn grenzen aan de realiteit van alle dag. Maar een wonderschoon tafereel is het zeer zeker wel. Dag, heerlijke dag, we hebben van je genoten. Zulke dagen heeft een mens hard nodig bij alles waarmede hij zich aftobt in het leven... |
 |
Zo’n ijsvogel als gisteren doet zijn naam wel in ijsblauw eer aan, maar als het gaat om bestendig te zijn tegen de koude (lees ook het ijs)is hij niet zo taai. Eigenlijk kan de ijsvogel niet zo goed tegen de koude. Nemen wij een van de kleinste vogeltjes van ons land, de Winterkoning, dan blijkt dat die toch taaier is. Een zelden stilzittend kleintje dat de hele dag actief is met het zoeken naar insecten in kieren en spleten. Het stemgeluid is van een volume dat je denkt; hoe kan het komen uit dat frummeltje die onwijze riedel.
|
 |
| Sta in de tuin een vers tegelpad aan te leggen naast het huis en hoorde een schreeuw die ik herkende als de ijsvogel. Nou ben ik geen mens om in een vogelhut te zitten tot er misschien na uren wachten iets komt. Of er moet een harem aan lekker spul in die hut zitten die je zo nu en dan kust, misschien dat het dan uit te houden is. Maar dat zal op onoverkomelijke problemen stuiten bij de vrouw en dus voor mij geen ijsvogels. Na de schreeuw slofte ik naar binnen om toch even de 400 mm lens te pakken en daar zat hij in de fruitboom. Moest hem schuin door dubbelglas nemen en ook nog donker weer dus het is geen topper maar ik heb hoop en de camera ligt de hele dag klaar dus wie weet. |
 |
Op de bike even een rondje wezen rijden. Fris, kauwe klauwe, maar wel lekker. Nog even en ze gaat in winterslaap. Dekentje erover en dan ontwaakt ze in het voorjaar wel weer.
|
 |
| Vanmorgen scheen de zon door het oude venster en ik besefte dat het Rembrandt-licht betrof. Ik kan het niet goed uitleggen maar als fotograaf herken je zekere vormen van het licht en bovenal de kleurtonen die het bevat. Snel, snel, Paula ga maar even met de bijbel waar ze in zat te lezen, voor het raam staan. Het moment is na een aantal minuten voorbij dus haast is geboden. Klik.... |
 |
| Een beetje van alles wat vandaag maar bovenal kouder. Even bij de Sint wezen kijken die in het dorp iets later aankwam dan in de steden. Verschil moet er zijn. Hij was doorweekt tot op zijn grijze borsthaar zo te zien. Kreeg een pepernoot in mijn rechteroog. Je bent te oud voor die lol, maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Er liepen een paar fijne vrouwelijke zwarte pieten waarmede het volgens mijn prima samen op een eiland wonen is. Verder gelukkig geen zwartkijkers enkel kindervreugd en daar ging het toch om. Deze is van eerder deze week toen de zon nog gezellig meedeed |
 |
| In mijn droom zag ik donkere wolken zich samenpakken boven het dorp en de hemel leek niet veel goeds in gedachten te hebben. Mensen sloegen op de vlucht de straten af en probeerden zich te verbergen want de hemel scheurde plotseling open en er was een stem hoorbaar. De stem geleek erg veel op die van mijn pa. “Ik wil een opstastoel, met spoed.” Zo klonk het in mijn nachtmerrie. Schrok bezweet wakker en lag met mij hoofd onder het kussen verstopt. Mijn vrouw vroeg of ik nu weer normaal kon doen, draaide zich om en sliep weer verder, mij met de resten van de droom achterlatende. Ik ben maar opgestaan en koffie gaan zetten. |
 |
| Als het er op aan komt willen we allemaal maar één ding. Dat verdraaide hek over want het gras is er veel groener. Ben je er eenmaal over dan blijkt het toch weer tegen te vallen dus ik zeg:"niet doen. Blijf lekker bij je partner, die ander lijkt wel heerlijk sappig maar binnen de kortste keren ontdek je ook daar vetrandjes. In een huwelijk is het niet de bedoeling om de beste te vinden, maar om de beste te zijn. Dat lukt met vallen en opstaan. Je hebt de nemers en de gevers. De nemers blijven over de hekken kijken, de gevers hebben in het geheel geen hekken nodig want vrijheid bestaat bij de gratie van tevredenheid... |
 |
| De luchten in deze omgeving blijven verbazen. Alsof de Schepper Zijn gehele palet heeft opgebruikt bij het schilderen van zoveel schoonheid. Hoewel het vandaag grijs is en regenachtig. De wind waait om het huis en je bent blij binnen te zijn. Deze is van een paar dagen geleden toen het weer nog wat milder gestemd was... |
 |
Hoor de wind waait door de bomen. Wel, dát kunnen we wel stellen op deze druilerige novemberdagen. Gistermorgen heel vroeg uit de veren gegaan om wat fraaie donkere luchten te vangen in de lens. Dat lukte vrij goed. De luchten in de Alblasserwaard lijken intenser, mooier zelfs, dan die in de Krimpenerwaard. Dat moet gezichtsbedrog zijn, hoewel het ook mijn vrouw opviel. Hdr van het laantje tegenover ons huis.
|
 |
| Vanmiddag heftige regen en storm, maar daar merken we nu nog weinig van. Vanmorgen even wezen fietsen en wat panorama's geschoten waar ik lekker mee aan het "schilderen" ben gegaan. Bij ons op de hoek is dit nostalgische laantje waar je het gevoel hebt in een tijdmachine te zijn teruggaan naar tijden dat Nederland nog die lekkere, harde, herkenbare, mooie gulden had die onze regering u en mij afnam en ons een munt in handen gaf die alles tweemaal duurder maakte. Democratie of volksheerschappij is een staatsvorm waarbij de bevolking soeverein is en zichzelf regeert. Hahahahaha gelooft u dat nu echt? U maakt een grapje toch? Wanneer vroeg men u of u die Euro wilde dan? |
 |
| veertien graden in november is een uitnodiging om op de fiets te stappen (gisteren). De warme jas was snel te veel en kon uit. Dit zijn de molens waar wij op uit mogen kijken dus hoogste tijd om de boel aan te raken om te zien og het wel echt is... |
 |
| Een kleine compositie van het leven in de Alblasserwaard. Als al geroepen is het een zeer fotografisch gebied, waar altijd wel iets moois te vinden is. Derhalve behoef je jezelf nimmer te vervelen. Heb je een vrij uurtje, dan gewoon maar even met de benenwagen of op de fiets en je komt thuis met de heerlijkste fotomomenten. Vandaag kwam deze voor onze deur langs dus ik behoefde mij enkel uit de luie stoel te verheffen en verstoorde zodoende geen ehh sabbatsrust op de rustdag die eigenlijk in het geheel geen Bijbelse rustdag laat staan sabbatsdag is...Maar dat terzijde... |
 |
|
De Krimpenerwaard zakt langzaam weg in het veen. Of beter
gezegd, het veen klinkt in en de weilanden komen blank. Enige remedie is het
waterpeil laten zakken maar dan klinkt het nog sneller in en als niet welkom
neveneffect beginnen veel palen van huizen droog te staan en te rotten.
De Alblasserwaard ligt ruim een meter hoger en wij wonen nu
zelfs 120 cm hoger dan voorheen. Het is bijna niet voor te stellen dat binnen
tweehonderd jaar een groot deel van Nederland te nat wordt voor bewoning. Het
veen is in duizenden jaren ontstaan toen alles nog een oerbos was als de
venusheuvel van een holbewoonster in de oertijd. Elk jaar vielen bladeren,
takken, bomen en vormden de veenbodem van nu. Maar daar er niets bijkomt en
enkel afgaat, slijt de bodem af als de bankrekening van een zzp er die zich
misrekende.
Niet over tobben. Zijn wij allang op ons oude gewicht.
Gezellig in de warme verse huiskamer genieten van de dag, de regen en de herfst
die als Mohammed Ali en Joe Frazier aan
de ramen staan te rukken. Lekker weer om bij te slapen….
|
 |
|
Ik ben dol op ons eigen platte landje. De sfeer is met niets
te vergelijken. Zelfs de kleur van het licht wekt een gevoel op van thuiskomen.
Alsof je in een oude schoolplaat binnen stapt die rond de zestiger en
zeventiger jaren naast het schoolbord hing! De herfst heeft fotografisch veel
te bieden. Een heerlijke tijd vol kleuren en geuren en bederf. Ik mag het wel.
Het heeft meer weg met het echte leven. Het voorjaar is, hoewel ik er dol op
ben, te wuft. Als een lekkere meid met ontluikende knoppen en geuren die je
hoofd op hol brengen. De zomer gevoelt als het hoogtepunt, maar de herfst is
terugkomen in het naspel. Alles zucht, de zaden zijn gevallen en er hangt iets in de natuur
van: zo dat was weer mooi en lekker maar
laten we nu weer even realistisch zijn…
|
 |
|
Je woont nog maar net op je verse stek of de vraag valt al
op de mat: ik ben beheerder van de site in deze omgeving (de site?). Wij
(gespleten persoonlijkheid want nu is die ik plotseling een wij) zouden graag
uw foto's gebruiken voor onze site, uiteraard onder naamsvermelding. Waar
kunnen we de foto's vinden zonder logo? Alvast bedankt.
Men gaat er eigenlijk al van uit dat jij: “ja zegt."
Ik ben zo blij dat al mijn werken sinds twee jaar allemaal
een watermerk en een olieverfbewerking hebben, want je voelt je toch bevestigd
als je terugschrijft dat je niet meedoet aan "de site" en dat men ze
gewoon zelf moet zien te maken. Bevestigd omdat men nagenoeg altijd boos wordt
als men niet krijgt waar men om vraagt. Maar ik krijg ook zo zelden waar ik om
vraag voor niets. Enkel de griep, maar daar vroeg ik nu juist niet om.....
|
 |
Zo hoort een varken of zo u wilt een zwijn eigenlijk te leven. Niet in rottige hokken maar lekker vrij scharrelen en desgewenst in combinate met in de modder rollen. Het gekloot met opgehokte kalveren, megakippenstallen met vier kippetjes in een draadgazen kooi, het gedoe met varkens die nimmer het daglicht zien moet nu eindelijk eens afgelopen zijn! De consument wordt de schuld ten laste gelegd en dat terwijl ieder weldenkend mens in het geheel nooit gevraagd heeft om plofkippen , eitjes van een paar centen of kiloknalllers. Als bij zoveel smerige zaakjes begint de vis ook hier te stinken bij de kop en dan denk ik: steek hand lekker in eigen boezem. Ik wil gewoon een lekker stukje vlees of een vers eitje, van een beest dat normaal geleefd heeft. Probleem is echter dat je in onze tijd zo weinig aan kunt op wat men zegt. Heel dikwijls is het enige wat echt scharrelt bij de scharrelslager de slager zelf. Zelfs de koffie van Max Havelaar bleek doorgestoken kaart om nog maar te zwijgen over het gesjoemel met het hedendaagse wagenpark als het om uitstoot gaat. We leven in tijden dat het woordje vertrouwen, weinig inhoud meer heeft. Maar terug naar het varken. Wij denken erover om dan zelf maar zo'n speklapjesfabriek te nemen. Maar of je daar na een jaar het mes in durft te zetten, blijft de hamvraag....
|
 |
| Pittige Hdr (3 opnamen over elkaar in verschillende belichtingen) geeft maar weer aan hoe fraai de luchten hier in de Alblasserwaard zijn. Alsof het spookt in het huis van de buren! Enfin, de zonsopkomsten en ondergangen zijn door het ontbreken van die hoogspanningsmasten veel mooier op de foto te zetten dan met al die kabels in de lucht. Hier hebben ze alles in de grond of stoken op varkensscheten, weet ik veel... |
 |
| Een laantje bij ons op de hoek. Er hangt een sfeertje dat je elk moment Bartje of merijntje gijzen zou verwachten. Alsof de tijd stil heeft gestaan. En dat is nu net waar wij van houden. Veranderen, veranderen, met de tijd meegaan. Allemaal mooi hoor, maar wij houden van de sfeer van weleer. Ieder zijn ding niet..... |
 |
|
Een fietstochtje op een mooie zonnige najaarsdag in de verse
omgeving. Dat is een presentje van moeder natuur en dat mag je in dankbaarheid
aanvaarden. Meestal plaatsen we de lat van het geluk veel te hoog. Gewoon (nou
ja gewoon) gezond zijn, op de fiets genieten van elkaar en het mooie weer is toch
eigenlijk een ultiem geluksmoment. Drie uur gefietst en zeven auto’s gezien,
twaalf fietsers en negen wandelaars. Over heerlijke rust gesproken! Hier nog
volop aanwezig. Dat het nog maar lang zo blijven mag.
|
 |
(Gistermorgen)
Het is zes uur in de morgen als ik uit bed stap. Helder, koud en een vleugje kleur in de lucht. Dit kan een mooie ochtend worden voor de fotografie. Snel een boterham en hup, naar de molens. Nu liep ik al met molens en ze op de foto zetten is weer eens wat anders. Het is doodstil in de polder van de Alblasserwaard. Geen mens nog op pad, dus ik kan mijn gang gaan. Het mooiste moment om dit te doen is ruim voor zonsopkomst. Je werk dan wel met lange sluitertijden en dus op statief. Maar de resultaten zijn ronduit erg mooi. Er gaat iets uit van een molen in het ochtendlicht. Een beetje mystiek vermengt met romantiek, dacht ik. Misschien vergis ik me. Is het slecht de beleving van de eenzame fotograaf te midden van mijn gewiekte vrienden…. |
 |
| Met zulk mooi weer is ook mijn andere ijzeren dame niet te houden. Ze wil bereden worden en dus kan ik niet weigeren. Inmiddels al weer 22 jaar mijn “brommer”. Heb er vier gehad en deze oude Hd mag blijven. Je groeit er zo tegenaan. Door haar leeftijd (1972) geen brommer om heel ver mee te rijden. Hoewel ze me nog nooit in de steek heeft gelaten, wordt ze een dagje ouder en blijf ik in de omgeving met haar. Een uurtje door het nieuwe gebied alhier behoort wel tot de speelruimte en die heb ik dan ook zalig benut. Nu staat ze uit te hijgen in de schuur en laat dikke druppels olie lopen uit het vooronder. Je wordt ouder “mama”…. |
 |
|
Ik houd van oude dingen. Naarmate ik zelf ouder begin te worden
vallen daar ook oudere vrouwen onder. Gelukkig wordt Paula ook elke dag ouder
dus blijft de liefde. Vandaag mocht de oude fiets (1949) weer eens buiten
spelen. Oerdegelijk enkel trap je jezelf zwaar in het zweet met het loeder.
Maar mooi is ze, mijn oude dame. En niemand vraagt of ik het op deze oude fiets
heb geleerd! Zoiets zou over de grens van het ”privé gevoel” zijn…
|
 |
|
In veel dorpen is het ter kerke gaan in de achterliggende
jaren maar weinig aan verandering onderhevig. Meestal te voet en donker behoed
wandelt men naar het huis Gods. In lange rijen met vlechten en zondagse kledij.
Het behoort zo bij ons nedergelegen landje. Dat kleine stukje aarde waar
talloze mensen de ander in hun waarde laten. Dat het maar zo blijven mag, want de dagen zijn eng....
|
 |
| Een vleugje of misschien wel iets meer, hdr kan het teveel aan tegenlicht leuk wegwerken. Vandaag een grijze dag, deze was van afgelopen zondag toen Paula en ik zijn gaan wandelen om het verse gebied te verkennen. |
 |
| In de Krimpenerwaard worden door de Islamitische medemens, rond het (noem het) schaapslachtfeest, her en der uit de weilanden regelmatig schapen ontvreemd (noem het gejat). Dat lost men in de Alblasserwaard heel simpel op door er een ram bij te zetten die alle "bebaarden" personages met een rotkleun van de horens, terug over het hek zet. |
 |
| Schilderachtig is misschien wel de juiste uitdrukking voor deze plek in de Alblasserwaard. Zelfs de bomen joelen mee in een kleurenpracht die schilders gaarne vangen in hun werk. Fotografie is hier een eitje..... |
 |
|
Op het platteland, droog je het wasgoed op de natuurlijke en
goedkoopste manier. Het draagt bij aan de sfeer van weleer en zelfs je vrouw
wordt er gelukkiger door. Nou ja, dat is de indruk die ik heb. En de geur van
de buitenlucht is onvervangbaar. Vooral als het waait en de boeren gieren
terwijl de vlokken stront om je oren vliegen. Heerlijk!
|
 |
| Dus ik zal de naam van het blog moeten aanpassen. Maar we wonen mooi, overal molens en een heel nieuw gebied om te verkennen. Druk met verhuizen dus het zal nog wel een weekje of wat duren voordat het blog weer elke dag actief wordt. Voor de deur van ons huis foerageert al dagen een zilverreiger. Maar het is eigenlijk te somber weer om hem echt lekker op de foto te zetten. Toch maar een poging wagen want niet geschoten is altijd mis..... |
