zaterdag 31 december 2016

Hopen op winter (Alblasserwaard)


Nog even dan kleunen we het oude jaar uit. Werpen haar af als een lege zak die ooit gevuld was met 365 verse dagen maar ze zijn weer op en we maken een nieuwe open. Je hoopt dat het een mooi te komen jaar mag zijn. Voorlopig is het grijs. Gisteren liet koning winter nog een ijskoude wind die samen met de damp rijp aan bomen toverde. Sprookjesachtig. Zeker als de zon dan net er doorheen kietelt. Je krijgt dan van dat prettige licht. Maar de zon vond het tegen de middag wel voldoende en hoestte een paar warme stralen door het zwerk waardoor alle schoonheid neer begon te regenen.
En toch blijf ik hopen op een witte winter compleet met schaatsplezier. Iets wat we al jaren moeten missen. Want er gaat niets boven joelende kinderstemmen op een slee of schaatsen. Door het gekraak van uitzettend ijs maakt mijn hart een geluk sprongetje. Ikzelf denk dat het toch een echte winter kan worden. Hoop doet leven niet….

vrijdag 30 december 2016

Vrienden in de Molenwaard

Een van onze nieuwe vrienden, we vinden het een heel leuke man. En een echte hardwerkende boer die naast gezellig en leuk kan vertellen niet weet wat stilzitten is want er moet altijd wel iets gebeuren in of rond de boerderij.....

donderdag 29 december 2016

De grenzen van het zedelijke


Bomen kunnen goed zwijgen, dacht ik. Nou ja, ze ritselen misschien eens wat op de wind, maar dan houdt het verder wel op. Staan, daar zijn ze ook goed in. En zaaien. Royaal en laat maar op de wind meedrijven. Ze zoeken het maar uit met mijn zaad. Over vrije seks gesproken!
U ziet het zijn smeerlappen die bomen. Ze strooien hun zaad over ons uit als eikels, beukennootjes, okkernoten, kastanjes, enfin de lijst is veel te lang om te benoemen.
Elk se...
izoen heeft overigens wel zijn schoonheid, maar wij mogen nimmer uit het oog verliezen dat juist het geboomte de seizoenen kleurt. Ik bedoel, gras wordt geel en klaar. Heide zegt u? Ach, het bloeit maar kort en verwordt dan weer tot die dorre bos die gelijkt op een van de harige oksels van uw voormalige vriend of vriendin waarmee het gelukkig niets geworden is. Nee, heus, bomen zijn geweldig.
Verafgoden komt ook voor. Prinses Irene praat met bomen, ze aait ze, knuffelt ze en kust ze. Kijk, dat gaat mij dus persoonlijk te ver. Ik mag ze dan gaarne zien en op de foto zetten, maar dan houdt het dus wel op. Goed, ik bewater ze wel eens, maar, altijd in het geheim en binnen de grenzen van het zedelijke.
.

Tante Julia



 Het is nu nog rustig in de polders. Nog even en dan is alle feestgejoel weer achter de rug. Gek, want je vind het erg leuk en toch slaak ik elk jaar een zucht van verlichting als het weer gewoon 2 januari is. Enkel dat “gelukkig Nieuwjaar” wensen moet nog worden volbracht. En die kleunen van vuurwerk dan. Maar aangezien wij geen dieren meer hebben een stuk minder stressvol dan met een hond o.i.d.
Het kussen van mooie dames om een goed jaar toe te wensen is dan wel weer iets waarbij je denkt; dat smaakt naar meer. Maar er zitten altijd een paar oudere bij die mij doen denken aan een oud liedje van Rob de Nijs/ Boudewijn de Groot. “Ja, tante Julia, ik ben al weer een jaar ouder, ik speel piano als u wilt, maar haal uw enorme borsten van mijn schouder.”
En dan, soms is zo’n wens ook een complete aanranding van mijn zwakke natuur. Want zoenen moet je. Prima hoor. Maar doe me een lol en eet die dag geen knoflook en ook geen haring met uitjes. Kussen is prima, maar je moet er niet bij in katzwijm vallen. Dan liever even een frisse neus van de morgenstond

woensdag 28 december 2016

Zwijgend bandje plakken

De zon kust met haar wulpse lippen de horizon oranje/geel. Molenaars rekken zich uit en sloffen in hun lange onderbroeken door de molens in een poging het stof der nacht van het vege lijf te schudden. Meestal lukt het pas als molenaars-vrouwen sterke koffie zetten op een peteroliestel en middels een pruttelpotje droogkoken.
Het is nog doodstil in de Molenwaard als de eenzame fietser nat wordt van de dauw want de morgenstond ontwaakt altijd met consumpt
ie. Een eenzame hond heft zijn poot tegen een scheefstaande lantaarnpaal en dribbelt verder langs het riet. Smienten fluiten in de sloot en als je heel stil bent kun je een ransuil horen krassen nog net voordat hij naar zijn olm vertrekt om weer een gat in de dag te pitten.
Een vrouw met lang haar fietst langs me heen en kijkt angstig naar mij alsof ik van plan ben om iets onzedelijks te presteren. Ik groet haar maar ze zegt niets terug. Niet goed gemutst zeker! Dat komt in de beste families voor. Vandaag maar eens bij de eendenkooi kijken of Arie en Annelies er al zijn. Dan hete koffie en verder zien we wel hoe zaken lopen.
De vrouw komt lopend met de fiets in de hand terug. Ze heeft een lekke band en kan nu wel praten. Of ik plakkers heb? Ik zwijg, stap op mijn fiets en serveer haar een koekje van eigen “zwijgdeeg” terug en rijd weg. Als je nog niet eens vriendelijk kunt groeten, denk je toch zeker niet dat ik onder je fiets kruip! Ik ben wel gek maar niet goed!

zaterdag 24 december 2016

Mooie dames, Chappi en hondendrollen


De winter houdt ook een belofte in zichzelf. Het zal niet eeuwig blijven duren. Straks komen de eerste sneeuwklokjes boven gevolgd door de krokussen. Spoedig glijden wij het voorjaar dan weer binnen en voor je het weet is het weer korte broeken weer. Maar de lucht is in de winter altijd zo zalig gezond. Koud, helder, fris, tintelend op je tong, zoals een goede kus van een ijstaart moet smaken.
Een mooie vrouw met lang blond haar, laat de ...
hond uit op de Tiendweg en is gehuld in een dikke winterjas. Haar adem blijft even hangen en wordt dan meegenomen door koning winter. Ze heeft zwoele lippen en glimoogjes en ruikt naar bloemen en sinaasappel. Net op het moment dat ik een leuk gesprek met haar denk aan te knopen, hurkt haar enorme hond naast mijn schoenen en perst er een heel blik Chappi uit dat dampend in de vorst ligt. We kijken er samen zwijgend naar.
Ik besef dat dit de dood in de pot is voor een leuk gesprek en rijd op mijn fiets verder. Morgen weer een dag. De koeien kijken naar me, schudden met hun uiers en de leuke lekkere vrouw zwaait me na terwijl haar reusachtige hond tegen een knotwilg piest. Ik houd van Nederland met zijn polders, mooie mensen, vee en ja, zelfs die honden horen erbij. Als ze maar niet zo zouden kakken….

zondag 18 december 2016

De vogelgriep in de Molenwaard


 Het is een feit helaas. Eergisteren nog verschillende dode smienten (fluiteenden) aangetroffen langs de Tiendweg. Dan hoop je dat een of andere jager een stom schot heeft afgevuurd, want dat zou ook nog kunnen. Helaas vanmiddag viel er voor mijn ogen een kievit uit de lucht die zo voor mijn voeten neerkwam en een beetje versuft om zich heen keek als een Jehova’s getuige die de koningszaal niet vinden kan.
Wat moet ik doen als ik een dode vogel zie?
Raak ze niet aan! Als er meerdere dode vogels op één plek worden aangetroffen, kan dat worden gemeld bij de Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA).
Raak ze niet aan.. de vogels zijn dus ook voor mensen gevaarlijk?
Het komt voor dat mensen vogelgriep krijgen. Daar is alleen sprake van als er intensief contact is tussen een persoon en een besmet beestje. Er zijn in het verleden mensen overleden aan vogelgriep. In 2003 gebeurde dat in ons land voor de laatste keer. Meestal zijn de ziektesymptomen mild.
Om kort te gaan, voorzichtigheid blijft geboden. De vogelgriep heeft voor zover bekend, nog geen slachtoffers gemaakt in de omgeving van de vogelhut in de Molenwaard…

 

zaterdag 17 december 2016

Verlangen naar sneeuw in de Molenwaard

Als we de voorspelling mogen geloven keert de winter dit jaar even niet weder. Jammer want dat grijze smoel welks het zwerk nu trekt kan mij gestolen worden. Ik houd van koud, van rijp aan de bomen, een warme vrouw in je armen en een gloed glas wijn bij de kerstlampjes. En sneeuw. Paksneeuw. En lopen in de paksneeuw en dan knarsend lopen. Van kijken naar de koperwieken en de kramsvogels die vanuit de polders de parken intrekken. Ik houd van mensen die je teruggroeten op de fi...ets of als wandelaar. Van de lachende stemmen van kinderplezier op het ijs of sleetje rijden. Van hondenneuzen vol sneeuw en de afdrukken van de poten van de Herdershond van de buren die op een nacht hier de (koude) frituurpan leegdronk en daarna van die vette hopen ter aarde bestelde die een uur lagen na te dampen. Ik houd van oude mannen met druppels van de koude onder hunne zinksnijders. Van volle vrouwenkonten boven snowboots en een koortje in het sfeerlicht van de winkels. Van koude lippen op je wang en warme spruitjes in de oven met kaas en dan maar winden laten. Ik houd van.....maar ja, dan moet het wel winteren.

vrijdag 16 december 2016

We leven op een spons (Alblasserwaard)

 Ooit stond het hier vol met bomen en struiken. Een oerbos waarin monsters leefden. Zelfs nu worden regelmatig nog beenderen gevonden van dino’s die hier in een ver verleden rond denderden en enorme winden lieten. Volgens de wetenschap is door al die uitstoot van methaan op den duur het klimaat veranderd en de ijstijd aangebroken. Iets om over na te denken als u weer eens bruine boontjes eet.
Jaar na jaar werd het veen gevormd door afvallende bladeren en afstervende bomen en struiken. Een proces dat veel eeuwen heeft geduurd volgens de wetenschap. Het resultaat is een dikke laag veen welks drijft op de zompige moerasbodem die de Alblasserwaard nu vormt. Probleem is dat eeuwen geleden de mens alle bomen kapte en er prachtige weilanden van maakte waar het vee de beste kaas van de wereld op maakt. Doch het proces van zich jaarlijks opstapelende verse lagen bladeren etc. viel stil. Door het grondwater steeds te verlagen omdat de weilanden te nat worden door het inzakken en afslijten van de veenlaag, versnelt dit proces waardoor dit deel van Nederland over een paar honderd jaar onbewoonbaar lijkt te worden. Men doet wat men kan middels dijken versterken en allerhande vernuftige bemalingen doch het is uitstel van executie. Daarom maar eens extra genieten van het vee in het land want nog een korte tijd en het is voorbij.
Om meer te leren over hoe kwalijk het eigenlijk gesteld is met onze geliefde polders raad ik aan om eens naar het gemaal te gaan op Haastrecht tijdens een open monumentendag waar je de schrik van je leven krijgt als je met eigen ogen op schaal kunt zien hoe de spons waarop wij lopen aan het verdwijnen is en hoever wij over 200 jaar onder water komen

 

zondag 11 december 2016

Waar blijft die winter nou?

Nou die winter kunnen we de komende week ook op onze buik schrijven. En ik had nog wel grote plannen met wijn, kaas, open haard, kerstballen, erwtensoep, lekker bekken en veel koude natte winden. Morgen negen graden. Ik kan de stokbonen beter gaan zetten geloof ik. Nou, dan maar eentje van vorige week toen de vorst der nacht nog lekker in zijn blote koude kont over de weilanden liep....

De grote bonte specht in de Molenwaard

De bonte specht is bij de vogelhut ook al nagenoeg elke dag aanwezig....

vrijdag 9 december 2016

Fiets stuk op Stolwijk

Grijs weer, geef mij maar vorst met een strak blauwe lucht. Aambeienweer dit. Het weekend is volgens mij niet veel beter. Fiets is in elkaar gelopen in Stolwijk. Begon zwaar te trappen en nog zwaarder en nog en nog en....Daar stond die ouwe dan. Lager aan bonken in mijn achterwiel. Wat een pisbakstaal tegenwoordig! Heb een fiets staan van 70 jaar oud en die werkt nog prima. Koop je een verse twee ...jaar geleden waar ik al drie keer met klachten mee terug ben geweest bij die geweldige rotfietsenzaak van Goverwelle (Profile). Er hangt zo'n onvoorstelbare rotsfeer in die winkel. Ze laten je chronisch 30 minuten wachten voor je eindeijk aan de beurt bent en dan geeft men je een gevoel of je van geluk mag spreken dat men je klacht aanhoort. Heb hem daarom ter reparatie aangeboden bij een kleinere fietsenwinkel op Stolwijk en kreeg een gazelle-fiets mee om naar Ammers te peddelen. Niet mijn fiets die Gazelle. Trap je dood.Maar was al lang blij dat ik niet die 15 km behoefde te lopen. Enfin, laat ik maar een lekker plaatje zetten die ik een dag of wat geleden maakte toen het weer nog glimlachte. En even een tip van mij: mocht je een verse fiets willen kopen, neem hem af van de kleinere fietsenmaker i.p.v die megazaken. Goed, je bent misschien een paar tientjes duurder uit maar de service is vaak wel top.

woensdag 7 december 2016

14 maanden in de Molenwaard

Hoe bevalt het? Er is veel te zeggen. Grote verschillen met de overkant van de rivier de Lek. De mensen zijn toegankelijker. Zwaaien vriendelijk naar je. Veel mooie dames die ook naar je wuiven op de fiets of vanuit de auto. Soms droom ik erbij weg en denk: dat zijn mijn fans. In werkelijkheid denken ze vast: daar rijdt die zak, laat ik maar even zwaaien dan hebben we dat weer gehad.
De winkels zijn typisch dorps met een praatje hier en een praatje...
daar. Men kent elkaar en staat wagenwijd open voor de laatste nieuwtjes of roddels. Buren zijn lief en lenen elkaars gereedschap en staan voor je klaar indien nodig. Sommige met directe daden, anderen houden het bij woorden, niets menselijks is de mens ook hier vreemd.
Kinderen zijn ook vaak heel vriendelijk en groetten je op de fiets. Dat vinden wij lief want je bent tenslotte op een leeftijd aangekomen dat de jeugd je ziet als een niet willen wijken diersoort die op de grens staat om fossiel te worden. De meiden hebben zonder uitzondering lang haar en de dominante kleur rood overheerst. Van die vlammende lokken die wonderschoon dansen op de wind.
De boeren benne aardig. Je loopt maar achterom en je vindt ze onder de koeien, of bezig met iets wat op het platteland nu eenmaal moet “beuren”. Regelmatig ligt er overal stront op de weg maar dat is onderdeel van het woongenot. Op de oude houtkachels drogen boeren en buitenlui soms appeltjes uit eigen bogaard. De tijd staat stil hier en houdt haar adem in. De luchten zijn krachtig, wolkerig en wijds. De zonsopkomsten en ondergangen adembenemend schoon. De grond vruchtbaar zodat het goed eigen groenten telen is. De oudere mensen kijken verwonderd naar je want de stadse import heeft hier nog niet toegeslagen. Gelukkig niet. Dan krijg je weer dat gezeur over dat boeren stinken en dat de koeien zo hard loeien. Nee, laat de stadsmens gerust tussen de uitlaatgassen blijven wonen!
De tiendwegen zijn mijn domein. Ik wandel, ik fotografeer, pis tegen een boom en klets met een geit. In de kerk kijkt men niet meer van je aanwezigheid op in het besef dat ook stadsmensen gelovig kunnen zijn. Om kort te gaan, de Molenwaard is zalig om te wonen.

Huren van de fotohut in de Alblasserwaard

In de vogelhut op Ammers hebben we rekening gehouden met de achtergrond. Wij noemen dat in de vaktaal de "bokeh". Het mooiste is een softe rustige egale bokeh en dat wordt door middel van rietmatten/schermen etc. gemaakt om het zo natuurlijk mogelijk te houden. Op die manier heb je geen storende elementen in je opname. Dan verwordt een foto van een vink (man) ook tot een prima shot. Het plaatsen ...van een fotohut kan derhalve enkel tot stand komen door mensen die zelf fotograferen. De lichtval, de achtergrond, het tijdstip van (zon) licht en veel meer spelen allemaal een heel belangrijke rol in deze. De fotohut op Ammers is in de korte tijd van het bestaan reeds behorende tot de meest geslaagde hutten van Nederland. Droog, warm, toilet, koffie, thee, fris, versnaperingen, royaal, prima stoelen en voorzieningen. En wat nog belangrijker is, het zit er vol vogels waaronder de grote gele kwikstaart, de ijsvogel(s) en de sperwer(s). Maar ook het goudhaantje, putters, fazanten, rietzangers enfin de hele rimram plus een Buizerd die er ook dagelijks even komt poseren. Je kunt er een dag in voor 75 euro met drie personen. Voor die 25 euro per persoon heb je dan we grote kans op een geweldige fotodag. Er wordt gevoerd door de beheerder (elke dag) water wordt verschoond in de vijver (pomp) er wordt verse vis in de vijver gedaan zodat de ijsvogel blijft komen, de verwarming wordt aangezet en het licht. U hoeft alleen maar te gaan zitten en op het knoppetje van de camera te drukken.....Info vindt u op:

De fotohut Alblasserwaard


dinsdag 6 december 2016

Winter op de tiendwegen van de Alblasserwaard


De Sperwer (molenwaard)



In de vlucht is de Sperwer beslist geen snelle rakker en hij moet het voor zijn voedsel dan ook van de zogenaamde verrassingsaanval hebben. Daarbij klapt het vanuit de hoogte bovenop een prooi met een snelheid van ruim 40 km per uur. Vergelijken wij dit met de Slechtvalk die met ruim 300km naar beneden komt suizen dan begrijpen we dat de Sperwer beslist geen snelheidsduivel is. Maar mooi is ze zeker wel en eigenlijk best wel klein. Met een cm of 38 houd het wel op. En toch zijn ze in staat om een Houtduif die even groot is als de Sperwer zelf te doden en op te peuzelen. Ik mocht deze foto maken in de Fotohut van Groot Ammers waar er zelfs twee zaten die zich kwamen wassen in de vijver.

Exoten Molenwaard



 Hoewel de Romeinen toch ruim 300 jaar in Nederland hebben rondgelopen, zijn er nog maar bar weinig zichtbare resten over. Goed, onze wegenbouw, de wijze waarop rechtbanken en overheden etc. functioneren, de aanduidingen (lees Romeinse cijfers) op onze tijds aan duiders, de recht voering in het algemeen, allemaal resten van het oude Rome. En niet te vergeten de Fazant.
Een smakelijk stukj...
e wild waar de Romein niet zonder kon en dus namen ze deze gevederde rakkers mee ons landje binnen. Zo nu weet u waarom er overal zoveel Fazanten rondscharrelen. Want na het vertrekken van de Romeinen namen ze de ontsnapte exemplaren niet meer mee naar Rome en dus stikt het hier van de Fazanten die zich zeer wel thuis voelen in ons nedergelegen landje. Ik mocht deze gisteren in de vogelhut van Ammers op de foto zetten. Het probleem met exoten is alleen dat ze vaak zo woekeren. Neem de grote waternavel. Het waterplantje is afkomstig uit Noord-Amerika en is als vijverplant in Nederland geïntroduceerd.
Het onschuldig ogende plantje is een ware woekeraar, waardoor de plant vanuit een klein stekje in korte tijd een groot wateroppervlak kan bedekken. De planten belemmeren dan de waterafvoer. De plant verdringt de inheemse begroeiing en aanplanting evenals de daarvan afhankelijke dieren, zoals bepaalde libellensoorten. Enfin, zover als met kroos zal het niet komen met de fazant. Worden het er te veel dan vreten we ze gewoon op…

maandag 5 december 2016

Wintermoment (Alblasserwaard)

Verlangen naar paksneeuw en ijskoude kussen
De winter kust de tiendwegen met een ijzige adem spierwit. De nachtvorst kietelt ons neder gelegen landje alvast een beetje. Zal het een strenge winter worden met sneeuw of rijp aan de bomen? Met schaatsplezier en sleetje rijden? Warme worst en erwtensoep? Warme glühwein en de openhaard vol vrolijke vlammetjes? Ik hoop het want ik houd ervan.
Wat is nu het hoogtepunt van het wintergevoel voor mij? Dat is een gebeurtenis die nooit m...
eer plaats zal vinden nu ik gestopt ben met werken vorig jaar. Het jaarlijkse etentje op de zaak met al de bouwvakkers. Dikke, dunne, ongeschoren, grote monden, ruw van handen en zacht van inborst. De Bakken chineeseten op die laatste dag en dan maar eten met 50 man in de bedompte kantine. Bier, wijn, cola, fris, een sigaar, lachen, een kus aan een of meer mooie meiden van de zaak, want je bent dan toch vrijer dan anders. Of komt het door de wijn? Het besef samen één te zijn. Te gaan voor één zaak en dan, als de winter aanbreekt en de vrije dagen in het verschiet liggen door de koude avond naar huis op de fiets. Dat fietsen hoort erbij. Met een touwtje je kerstpakket achterop gebonden en dan maar trappen door de bijtende koude.
Of nog mooier als er sneeuw ligt lopen. Paksneeuw moet het zijn. Knars, knars, knars onder je voeten. Een gevoel dat nergens mee te vergelijken is. Je hebt je eten binnen, je gezelligheid, die paar kussen vast als voorproefje op het te komen oud en nieuw, de paar glazen wijn en dan op huis aan. Een van de mooiste wintermomenten voor een bouwvakker. Ik moet het dit jaar missen maar wie weet droom ik er van….

vrijdag 2 december 2016

Winter in de Alblasserwaard

Graafland ontwaakt. Alles is nog stil. De weilanden zijn wit bevroren en er staat geen zuchtje wind.In de sloot tobben twee zwanen zich voort en klimmen op het ijs maar door hun gewicht zakken ze er steeds doorheen. Op het bevroren gras huppelt een haasje dat ontkomen is aan de jagers. Van mij mag hij. De winter kijkt door de ramen van ons huis naar binnen gelijk een wulpse ijskoningin die opgewarmd wil worden. Mij gezien. Kouwe jatten "an" me lijf daar ril ik van. Dan maar versleten worden voor ijskonijn.....

donderdag 1 december 2016

Bosjesmannen en fotografen


 

Sprookjes overkomen je soms. Je moet er wel oog voor hebben en heel vroeg de polder in. Dan zweven er vaak van die slierten nevelen der nacht boven de velden die je echt even met je ogen laten knipperen. Je verwacht elk ogenblik elfjes en feetjes maar op zijn best rijdt er een dikke boerin voorbij op een oude trekker terwijl de vlokken stront om je oren vliegen, maar ook dat is voor de juiste beschouwer een feestje.

De winter bijt in je handen en oorlellen als een wulpse vrouw die de remmen even los gooit. Aan je snor hangen ijspegels en rammelen onder je neus. Een groepje schoolkinderen trapt zich voort tegen de ijzige wind en rijdt zonder handschoenen de nevel der polder binnen. Een laat buiten staande koe laat een enorme wind die dampig vanonder zijn staart het zwerk verkiest.

Bij de oude boerderij van J de Beste hangen lange onderbroeken boven de potkachel te drogen aan een waslijntje. Ik loer naar binnen maar zie hem niet. Het achterland boert en windt stinkende dampen de atmosfeer binnen die geuren naar verrotting en verderf. Ik denk terug aan mijn kinds jaren waarin ouders waarschuwden om vooral niet te dicht bij de waterkant te komen vanwege de bullebak die je de sloot in zou trekken. Maar dat de Bullebak ook zo’n stank kon verspreiden wist ik niet.

Een boer staat bij een aantal schapen en krabt heftig aan zijn kont alsof hij wormen heeft. “Mogé”, roept hij terwijl een sigarenpeukje vrolijke huppelbewegingen maakt onder zijn zinksnijder. Een eenzame mede-fotograaf struint met een statief langs de molenvliet maar groet je niet terug. Fotografen zijn vaak ballerige mannetjes met meer geld dan hen lief zou moeten zijn. Ze kijken naar elkanders lenzen en materiaal als Bosjesmannen elkanders peniskokers beschouwen en gokken naar wat er onder verborgen zit. Persoonlijk vind ik de meeste fotografen geen prettig volk. Ikzelf vorm gaarne de uitzondering op deze groep ballerige mannetjes die hun gebrek aan gezonde libido verwisselen voor lange lenzen.

De zon komt op en dompelt alles in een onwerkelijk oranje gloed. Weer een nieuwe dag. Dat het voor een ieder een mooie mag zijn….