Bonte specht (Molenwaard)

Even in de volgelhut gezeten maar koud, te koud voor mijn tere lijf. Wel kwam de specht even kijken wat lief was. Maar grijs weer dus niet echt lekker voor lage isowaarden

Het ware kijken

Gisteren hing er met die 8 graden boven nul, reeds iets lente-achtigs in de lucht. Oké voorbarig, dat is waar want de maand februari staat bekend om zijn winterse prestaties, maar toch...Ik weet niet hoor of het nog echt winter gaat worden in ons nedergelegen landje. Nou ja, eigenlijk is zo het voorjaar binnen glijden ook wel erg lekker. Maar we missen dan toch veel sprookjesachtige taferelen. Veel mensen geloven niet in wonderen. Het ware kijken verleerd zeker.....

Gij zult op zondag niet schaatsen

Zondag was een uitgelezen dag om de ijzers onder te binden en het ijs op te gaan. Hoewel het een vrij christelijke omgeving is, die Molenwaard, gingen veel mensen gelukkig toch de baan op. Ik bedoel: er staat nergens een tekst inde Bijbel die luidt: gij zult op zondag niet schaatsen. Misschien vergis ik me, hoor het dan gaarne.
Mensen die schaatsen zijn vriendelijker, dacht ik. Het ijs, de samenhorigheid, de zon, het doet iets met ze waardoor ze leuker zijn dan normaal. Iedereen (op een paar ijskoude na dan) groet elkaar en heeft de tijd voor een praatje. Van mij mag het daarom nog lang duren die ijspret. Kinderen die gillend op hun kont gaan, ouderen die heel mooi samen zwieren en opa’s en oma’s die op de kant toekijken. In herinneringen zie je ze terugglijden naar die eerste ijskoude kus die het startsein gaf tot een mooi huwelijk.
Het zit er allemaal in, op de ijsbaan. Liefde, lol, leuteren, lachen en bovenal lekker bekken of desgewenst een ijskoud blauwtje lopen en op je bek gaan. Nog even dat komt de koek en zopie en dan maar winden laten want een ding is zeker, bij winterweer hoort warme sappige worst en een droge wind….

Wij weten natuurlijk allemaal wel dat van die hele zondagrust geen snars klopt.
In de loop van de geschiedenis van het christendom is de viering van de Dag des Heren verschoven van de zevende naar de eerste dag van de week, de zondag.
De invoering van de zondag als rustdag vond plaats onder de Romeinse keizer Constantijn de Grote. Door Constantijn werd in een edict in 321 zowel aan zijn heidense als aan zijn christelijke onderdanen de zondag aanbevolen als de "eerbiedwaardige dag voor de verering van de Zon". Het was zijn manier om de tegenstrijdige religies van het rijk samen te brengen door iets gemeenschappelijks onder hen in te stellen.



Eindelijk schaatsplezier (molenwaard)

Winter in de Molenwaard

Lulbeurzende zilverreigers

Telde vanmorgen 83 zilverreigers die op drie sloten bij elkaar stonden. Een beetje als oude mannetjes kringetjes staan te spugen bij een lulbeurs. Ze hebben ook veel weg van stoffige hoog in de schouders staande mannetjes vind ik. Humeurig ook. Hun stemgeluid klinkt als een raspende kroegdeur die niet open wil en dat terwijl de trek in een neutje groot kan zijn. Samengeschoold gelijk hoerenlopers in de rosse buurt die wel zin hebben, doch geen geld en dus maar mopperend bij elkaar staan te leuteren....

IJskoude remsporen

 De nachtvorst is deze week langs geweest in de Molenwaard. We hebben vijf cm nodig om een beetje veilig te schaatsen. Niet dat ik schaats hoor. Veel te bang om een scheve te rijden. Ik blijf veilig op de klompen. Maar fotografie is wel weer heerlijk en zeker langs de molens is het een sprookje. Of we donderdag al op het ijs staan lijkt mij voorbarig. Maar misschien in het weekend. Mij ook prima. We gaan het zien. Tot die tijd maar over de Tiendwegen dwalen waar de rijp de bomen aankleeft als een remspoor in een onderbroek na het nuttigen van te veel erwtensoep.

Hunkeren naar winter

 

 

 

Bedoel als het dan toch moet winteren dan liever mooi stralend weer waarbij er sprake is van ijsvorming en de rayonhoofden natte dromen krijgen. Waarbij kinderen sneeuwpoppen maken en oma’s en opa’s voor het raam naar buiten staren en beseffen dat de tijd dat ze op de slede reden toch heus heel ver achter hun ligt.

Een winter waarbij je het ijs hoort kraken onder je schaatsen en de wereld een sprookje wordt. Waarbij de tuin van jezelf er evengoed bijligt als de verzorgde tuin van de buren want dat is het voordeel van sneeuw. Tot nog aan toe heb ik geen hoge pet op van de mensen die het weer voorspellen want hoe meer technisch vernuft tot hun beschikking staat, hoe meer bokken ze schieten als het om voorspellen gaat. Maar ik heb een oud litteken en als dat begint pijn te doen komt er strenge vorst. Voorlopig voel ik nog niets, maar ik heb hoop want af en toe voel ik een scheut.

Toen nou, niet direct mijn scheuten in het hoekje van het wantrouwen schuiven. U en ik zijn samen het resultaat van een intense scheut. Nou dan! Ik heb mijn zin gezet op ijs in de sloten maar voorlopig ligt er in de Molenwaard zelfs nog geen vliesje. Nou ja, misschien heel voorzichtig dan…

Opa voor het raam

 

 Wij onthouden eigenlijk slechts momentjes, geen hele of halve dagen, zelfs vaak geen uren maar korte ogenblikken. Mooie of minder mooie. De mooie overheersen vaak want ons onderbewustzijn drukt negatieve herinneringen weg. Wat een machine is de mens toch!

Een van mijn mooiste herinneringen stamt uit de winter tijdens mijn kinderjaren. Het was al avond en de sneeuw begon te vallen en bleef vallen. Mooie grote witte vlokken paksneeuw. Er viel wel 20 cm en in het licht van de lantaarnpaal voor ons huis zag je de vlokken als in een sprookje neerkomen.

Glijbaan maken, het was al halftien in de avond en mijn ouders waren blijkbaar niet thuis want in mijn herinneringen speelde ik de halve nacht op straat in de sneeuw. Een kind beleeft tijd heel anders dan een volwassen mens. Het kan evengoed een uurtje geweest zijn maar in mijn herinnering duurde die winteravond in de sneeuw een eeuwigheid.

Een eeuwigheid van geluk, van spel, van fascinatie, van betovering, van puur speelgenot. Nooit is er iets overheen gegaan. Nooit is er een herinnering bewaard gebleven die zo is blijven hangen in mijn grijze cellen. Die eerste kus, ja lekker nat hoor, de eerste keer scheren, ja fijn, de eerste keer op de Harley rijden, ja tof, de eerste natte wind, nou lekker dan, waar is een verschoning?  Allemaal niets vergeleken bij die sneeuwnacht uit mijn kinderjaren.

Altijd als het sneeuwt en ik sluit mijn ogen ben ik weer een paar seconden terug in de Woudstraat in Gouda en speel ik in de sneeuw, terwijl ik in de echte als een oude vent voor het raam sta, aan mijn kont krab en huiver….

Winter op het Achterland

Toch nog een beetje witte wereld in het achterland. De boerderij van Jan doet het weer erg leuk vind ik. Hopen op schaatsplezier de komende week. Volgens de berichten gaat het nu echt gebeuren. Van mij mag het. Zit er eigenlijk wel heel erg op te hopen. Niet dat ik zo'n schaatsfan ben hoor. Maar het plezier en de leuke fotomomenten zijn wel iets wat in mijn straatje past. We gaan het afwachten. De hoop alleen al is fijn. En meestal is het verlangen naar, mooier dan het bezitten van. Want je glijdt natuurlijk op je gat op dat ijs en of je het dan nog zo naar je zin hebt is de vraag.....

Midwinterfeest in de Molenwaard

Midwinterfeest in de Molenwaard

Eenzaam in je blote billen door een oerwoud lopen rillen. Nou ja, Tol Hanssen zong het al dat dit een oerdrift is die velen kwijt zijn geraakt, doch vreemd als ik ben, mij immer overvalt als ik de rijp aan de bomen en struiken zie. En dan maar rennen door de sneeuw, daar raak je je pukkels wel van kwijt! Maar, het blijft bij een oergevoel, wees maar niet bang. Hoewel de Nieuwjaars duik mij ook wereldvreemd overkomt, is het te water gaan in de winterse koude wel tot een volksvermaak verworden dat “normaal” gevonden wordt. Dus wie weet komt het nog eens in, dat door de sneeuw denderen.

We beginnen dan met het innemen van een paar Jachtbitters en smeren ons dan in met levertraan. Dan blaast de Burgervader op een midwinterhoorn een langgerekte toon in A mineur, waarmede het klootschieten in de sneeuw wordt ingeluid. Om het niet tegen de plaatselijke zedelijkheid verordening in te laten gaan breien de dames van het dorp warme wollen eierwarmer want we moeten wel in het oog houden dat het binnen de grenzen van het redelijke blijft tijdens het sneeuwduiken. Dan de kroeg in waar warme worst en erwtensoep wordt geserveerd. Er worden sigaren rondgedeeld en gezellige dames wandelen in Tiroler rokjes rond en zingen Duitse liederen waaronder: “wat ontdooit daar in het koude Alpengras” en “opa’s winterhoorn Schalt weer over de Alpen”.

Vervolgens luiden we de kerkklok en wordt de meute opgewacht door arrensleden getrokken met neurende vaarzen die ons bij de boerderij van een plaatselijke boer brengen om daar onder luid gejoel de nacht door te brengen in het warme hooi. De volgende morgen is de lokale biechtstoel de hele dag open en drinkt de dikke pastoor neutjes vermengt met schapenmelk om ook dit midwinterfeest te besluiten met de absolutie.

 Volgens jaar weer….

De winter komt er toch echt aan

Nou ja, dat zeggen ze op de radio, maar ze zeggen zoveel. Ik kijk er wel naar uit. Hoewel een witte wereld dubbel beleefd zal worden. Moet je er verplicht door, dan kan het lastig zijn en ben je slecht ter been ook.
Ik behoor tot de groep die goed ter been is (alles is dacht ik nog wel oké met het vege lijf op wat vreemde vellen na waarvan ik niet hoe ze er komen) en dus wel zin heeft in molens in de sneeuw. Schaatsplezier is zonder twijfel ook zalig om te zien. Gillende kinderstemmen vanaf het ijs, dikke boerinnenkonten boven oude houten schaatsen, een boer met een versleten overal aan en een oud colbert met een touw om zijn middel de pet diep over de oren getrokken, allemaal heerlijk genieten. Erwtensoep met een vette worst, warme chocolademelk ach, allemaal zulke zalige winterse zaken die wij al zo lang hebben moeten missen omdat de winters steeds minder koud zijn de laatste jaren. Maar misschien gelukt het deze keer. Van mij mag het!

De Molenkade

Langs de Molenkade kan het flink spoken. Zonder muts vallen je oren na een uurtje op de grond van de koude gure winterwind. Men wil de kade verstevigen en dus zal het komend jaar wellicht de beuk erin gaan. Allemaal mooi en aardig maar je kunt er dan zeker een jaar niet overheen en we hebben het hier wel over een van de mooiste wandel en fietspaden van de hele Molenwaard.
Het zal allemaal wel nodig zijn maar in de ogen van de leek, onder welke ik mij schar...en wil, een tamelijk ingrijpende actie. Goed, ik zal niet zeuren en mocht eerder deze week toch een heerlijke foto schieten vanonder de derde molen.
Dat ook de nieuw te maken kade iets van de sfeer van weleer mag krijgen. Dikwijls ziet het er allemaal zo strak en nieuw uit na herstelwerkzaamheden. En bij het culturele erfgoed behoort nu eenmaal een karrespoor langs de molens en geen snelweg....

Stoepmeid (Molenwaard)

 

Nat winterweer voor de boeg. Zo te zien zal de vorst der nacht weer een week of twee op zich laten wachten voordat hij weer eens een koude wind laat al dan niet samengaande met een dikke ijstaart. Gelukkig mocht ik afgelopen zaterdag toch een leuke serie trekken waar ook deze van komt. Ik houd van de uitgestrektheid en het weidse van de Molenwaard. Je kunt zo lekker ver kijken over de weilanden.

Zo zie je nog eens wat aardigs. Een dikke boer met een sigaar in zijn hoofd. Een hondje dat speelt in de sneeuw. Een enorme groep smienten of grauwe ganzen die de landerijen overdekken als hagelslag op een witte boterham. Een fijne boerenstulp in de sneeuw of een mooie stoepmeid  die in lange rok haar stoepje veegt, ach, het oog is nimmer verzadigd.

Er kan geen sprake zijn van verveling als je met fotografie bezig bent. Dus dames, ben je je vent zat die de hele tijd in een dikke pens voor de televisie hangt met zijn zweetsokken, geef hem een fotocamera en zet hem buiten. Hup, luchten die man. Een goede man gelijkt op een vloerkleed. Hij is warm, schoon, mooi en je moet hem regelmatig luchten en een stevige beurt geven. Met de mattenklopper van mijn part, daar blijf ik verder buiten…

Er geen been in zien

Spekglad, zo beschrijf ik de afgelopen zaterdag wellicht het best. Weer om op je plaat te gaan. Toch even naar de molens waar ik gaarne mee loop als een moderne Don Quichot zonder paard maar met camera.
Voor mij uit wandelde een ouder echtpaar die naar hun tuin gingen kijken welke grenst aan de vierde molen vlak bij de Molenaar Cor. Leek mij wat vroeg om stokbonen te gaan zetten maar wie ben ik! Wim Slob stond buiten met een emmer zout en aan zijn peper e...n zout snor hing wat ijsafzetting in de vorm van pegels. Alles overdekt met een laagje ijs buiten. Mooi, maar glad als de bekende aal.
Op het achterland aangekomen nog even om het hoekje gekeken of Jan den Beste er was maar zag hem niet dus die lag zeker nog in de bedstede compleet met slaapmuts en bedsokken. Twee uur door de ijstijd van deze zaterdag gewandeld. Geen hond verder op straat, veel te glad.
Op de Peppelweg liep toch nog een man met één been. Hij wel! Nou ja, met krukken en één been dan, want op één been kan geen mens lopen, op zijn best hinkelen. Ik keek hem na en vroeg mij af of hij het zich wel kon veroorloven met deze gladheid buiten te zijn. Ik bedoel: hij had er nog maar eentje en als je die dan nog breekt zit je mooi om het hand. Ehh om het been…

Molen streefkerk (Alblasserwaard)

Mag ik even in je molen kijken?
Ja natuurlijk, kom maar mee. Men spreekt van in een huis wonen maar een molen woon je op. Op deze molen in het dorpje Streefkerk in de Alblasserwaard, woont een soort oermeneertje. Hij is niet de molenaar zelf maar hij mag de molen bewonen in een soort antikraak-sfeer. Veel doet hij er dan ook niet aan. Hij eet er uit blik, veegt zijn gat met het reformatorisch dagblad en leeft er uitgesproken sober. De molenaar woont een eind verderop en komt met regelmaat van de klok de molen vrijzetten en bedienen. Ik mocht er even binnen kijken en trof er een aparte sfeer die ik de dames van alhier niet wil onthouden.
De bewoner is nog vrijgezel, dus dames doe er uw voordeel mee. Hoewel je hem wel eerst een uurtje in de week moet zetten en hem flink scheren.....

Met de fiets over Poekie

Er reed een boer met trekker en brullende pijp over de Tiendweg en liet een spoor van zwarte rook achter die langzaam opsteeg. Op de Tiendweg liepen een twintigtal schapen die door een kapot hekwerk waren ontsnapt. Ze wilden niet terug en liepen een ander weiland op. Boeren zijn soms verkeerd zuinig als het om afrasteringen gaat, me dunkt.
Er kwam me een vrouw tegemoet die rook naar iets paradijselijks. Rijkelijk met parfum besprenkelt en een wulpse g...limlach. Ze had iets leuks, maar door haar geur deed ze me denken aan een Wc eend. Wel lekker maar bedenkelijk lekker. Maar het was veel te koud om tot verkeerde gedachten te komen. Ik hielt het bij een vriendelijke glimlach en reed op mijn fiets verder.
Haar hond, een soort kruising tussen een whippet en een keeshond rende een stuk achter mijn fiets aan en zij riep:"Poeeeekieee, hier!" Ik stopte omdat ik bang was over Poekie heen te rijden. Meteen begon het dier advances te maken met mijn rechterbeen. Zijn enorme tong hing half uit zijn bek terwijl hij rij en stootbewegingen maakte ter hoogte van mijn knieschijf. Zijn bazin riep en schreeuwde:” Poekie, Poekie, kom dan.” Maar ik wilde in het geheel niet dat Poekie kwam, zeker niet op mijn broek dus ik duwde het hijgende dier van mij af en deed een verwoede poging verder te fietsen maar dat bleek ijdelheid.
Ik reed per ongeluk met malende slagen over een deel van Poekie heen met mijn voorwiel, maar de opgewonden hond gaf geen krimp en keek erbij met redelijk sado-achtige ogen. Zijn meesteres begon in de verte geluiden te produceren die klonken als: ”dierenbeul, schoft, stinkerd en zakjesplakker.”
Nou lekker dan. Heb ik dat weer. En ik heb al zo’n hekel aan loslopende honden en als je dan bijna op je plaat gaat, krijg je nog de schuld ook. Ik vond het gelijk geen leuke vrouw meer. Poekie hijgde gelukzalig maar duidelijk verzadigt na op de koude grond, ik besteeg mijn fiets en de naar wc eend ruikende vrouw stak een middelvinger op.
Welkom in de Molenwaard...

Support de “beter leven” rookworsten

Bij de Emté kocht ik een beterleven rookworst. Ik bedoel, tis leven en laten leven en zo’n worst doet geen kwaad. Je kunt dus net zo goed een worst kopen die een goed leven achter de rug heeft. Oké, je moet er iets meer voor betalen maar dan zet je daarna toch met een goed geweten je tanden in zo’n sappige, dikke worst. Kijk, je kunt voor de helft van het geld ook een worst kopen maar dan besef je in je achterhoofd zelf ook wel dat je met ...een worst te maken heeft die het zwaar had tijdens zijn jeugd. Een zogenaamde probleemworst. Die breekt je nog lelijk op.
Ik kan mij dat als mens niet veroorloven, sorry. Er zijn mensen die stoppen van alles in hun koker maar zo werkt dat niet. We hebben de verantwoording er op toe te zien dat ook rookworsten een goed leven hebben genoten voor ze er in gaan. Liefst rookworsten van een christelijke slager, zodat je weet dat ze tijdens het wellen bevindelijk ondergaan in het kokende nat. Men noemt de maaltijd dan een Christelijke pot, wat te denken geeft. (p.s heb niets tegen niet christelijke potten)
Hoe het ook zijn mag, met dit winterse weer vallen ze massaal ten prooi aan hunkerende monden. Laten we dan afspreken dat we in ieder geval zorgen dat ze een beter en gelukkig leven achter de rug hebben gehad. Het kost iets meer maar je gunt het zo’n worst…

De eendenkooi op Streefkerk

Mannen met haar op de armen. Het aardige is dat er op de kooi altijd wel weer iets te zien is waarbij je als leek denkt: waar dient dat nu weer voor?

Eerst meende ik dat Annelies Arie er mee zou scheren als het al te dol zou worden met die uitwassen onder zijn kaaklijn, maar nee. Het bleek een stuk gereedschap waarmede hij riet afsnijdt. Weer iets geleerd....

 Elke woensdag open vanaf een uur of 10 in de ochtend. In de zomer ook de zaterdagen. Zeker de moeite waard eens te komen kijken en de koffie te proeven

De eendenkooi op Streefkerk, info onder
deze link

Burn it in de molenwaard

Mannen met baarden in de Molenwaard

Allen die te kaap'ren varen moeten mannen met baarden zijn. Nou ja, ook die eendenkooien beheren moeten mannen met baarden zijn

Molenaar in de Molenwaard

Wonen op een molen

 

Eigenlijk gek dat je spreekt over “op” een molen wonen. Het er nog nooit iemand op zien zitten. Het is heel apart als je binnen bent en de wieken komen met een noodgang voorbij je raam. De molen leeft, kraakt, deint op de krachten van de wind. Hij ruikt naar monument, steen, hout, iets mechanisch, voor zover dat kunt ruiken. De woonruimte is beperkt maar heerlijk knus en snel warm. De Molenaar  vertelde me dat je een verplicht aantal draaiuren moet maken met zo’n molen. Anders verlies je bepaalde voorrechten. Er zit een metertje op de molen waarop bij een controle gezien kan worden of de molenaar wel genoeg maalt. Of dat hij zich meer als een molenaars knecht, die slechts rust op zijn zak, gedraagt. Hoewel het malen bij deze molens zich beperkt tot water en niet van meelproducten. Enfin, ik houd van molens. Van molenaars, van molenaars vrouwen en dochter. Oké, de zonen zijn ook leuk maar als man heb je nog eenmaal een hoger kijkgenot aan het beschouwen van een vrouw. U als man niet? Hoognodig naar de dokter dan!

Naar meer smaken

 

 

De nachtvorst leek het wel aardig om zich eens in de vorm van rijp af te zetten op het geboomte in de straat. Terwijl er op de grond geen spoortje sneeuw te bekennen was gaf dit wel een heel bijzondere sfeer en look. Alsof er een doldwaze moeder met veel bussen kunstsneeuw aan het spuiten is geweest. Hier en daar een toef en dan is het wel klaar. Een paar uur later werd de kracht van de zon al dat wit te veel en kletterde het in grote natte klodders op moeder aarde uiteen alsof er een grote smurf onaneerde.

Enfin, de eerste winterfoto’s van de Alblasserwaard zijn toch weer binnen. Het smaakt wel naar meer. Als die allereerste kus die je ooit als puber kreeg naar meer smaakte. Wij moeten enkel wel in het oog houden dat kussen uit liefde van een ander kaliber zijn als kussen uit lust. Die eerste soort blijft tot in eeuwigheid bestaan. De andere soort houdt meest wel op als je kunsttanden krijgt en merkt dat je halverwege haar ondergebit in hebt. Derhalve ben ik zo blij dat ik al mijn tanden en kiezen nog heb. Nou ja, op twee na dan. Je kust toch veiliger.

IJskoude liefde

Vogelgriep ook in de Alblasserwaard

 Elke dag tref ik dode vogels aan. Smienten het meest. Maar vorige week viel voor mijn voeten een kievit uit de lucht en bleef amechtig op de grond liggen stuipen. Nu de nachtvorst de Molenwaard met zijn koude adem wit doet worden, worden ook de grotere vogels getroffen. Deze Buizerd was al half bevroren toen ik hem vond. Heb hem maar in een deken gewikkeld en op het gras gelegd. Hopen dat de vorst deze uitbraak van vogelgriep wellicht kan beïnvloeden. Het blijft een heel naar gezicht dode of stervende vogels aan te treffen….