Opa voor het raam

 

 Wij onthouden eigenlijk slechts momentjes, geen hele of halve dagen, zelfs vaak geen uren maar korte ogenblikken. Mooie of minder mooie. De mooie overheersen vaak want ons onderbewustzijn drukt negatieve herinneringen weg. Wat een machine is de mens toch!

Een van mijn mooiste herinneringen stamt uit de winter tijdens mijn kinderjaren. Het was al avond en de sneeuw begon te vallen en bleef vallen. Mooie grote witte vlokken paksneeuw. Er viel wel 20 cm en in het licht van de lantaarnpaal voor ons huis zag je de vlokken als in een sprookje neerkomen.

Glijbaan maken, het was al halftien in de avond en mijn ouders waren blijkbaar niet thuis want in mijn herinneringen speelde ik de halve nacht op straat in de sneeuw. Een kind beleeft tijd heel anders dan een volwassen mens. Het kan evengoed een uurtje geweest zijn maar in mijn herinnering duurde die winteravond in de sneeuw een eeuwigheid.

Een eeuwigheid van geluk, van spel, van fascinatie, van betovering, van puur speelgenot. Nooit is er iets overheen gegaan. Nooit is er een herinnering bewaard gebleven die zo is blijven hangen in mijn grijze cellen. Die eerste kus, ja lekker nat hoor, de eerste keer scheren, ja fijn, de eerste keer op de Harley rijden, ja tof, de eerste natte wind, nou lekker dan, waar is een verschoning?  Allemaal niets vergeleken bij die sneeuwnacht uit mijn kinderjaren.

Altijd als het sneeuwt en ik sluit mijn ogen ben ik weer een paar seconden terug in de Woudstraat in Gouda en speel ik in de sneeuw, terwijl ik in de echte als een oude vent voor het raam sta, aan mijn kont krab en huiver….