Gij zult op zondag niet schaatsen

Zondag was een uitgelezen dag om de ijzers onder te binden en het ijs op te gaan. Hoewel het een vrij christelijke omgeving is, die Molenwaard, gingen veel mensen gelukkig toch de baan op. Ik bedoel: er staat nergens een tekst inde Bijbel die luidt: gij zult op zondag niet schaatsen. Misschien vergis ik me, hoor het dan gaarne.
Mensen die schaatsen zijn vriendelijker, dacht ik. Het ijs, de samenhorigheid, de zon, het doet iets met ze waardoor ze leuker zijn dan normaal. Iedereen (op een paar ijskoude na dan) groet elkaar en heeft de tijd voor een praatje. Van mij mag het daarom nog lang duren die ijspret. Kinderen die gillend op hun kont gaan, ouderen die heel mooi samen zwieren en opa’s en oma’s die op de kant toekijken. In herinneringen zie je ze terugglijden naar die eerste ijskoude kus die het startsein gaf tot een mooi huwelijk.
Het zit er allemaal in, op de ijsbaan. Liefde, lol, leuteren, lachen en bovenal lekker bekken of desgewenst een ijskoud blauwtje lopen en op je bek gaan. Nog even dat komt de koek en zopie en dan maar winden laten want een ding is zeker, bij winterweer hoort warme sappige worst en een droge wind….

Wij weten natuurlijk allemaal wel dat van die hele zondagrust geen snars klopt.
In de loop van de geschiedenis van het christendom is de viering van de Dag des Heren verschoven van de zevende naar de eerste dag van de week, de zondag.
De invoering van de zondag als rustdag vond plaats onder de Romeinse keizer Constantijn de Grote. Door Constantijn werd in een edict in 321 zowel aan zijn heidense als aan zijn christelijke onderdanen de zondag aanbevolen als de "eerbiedwaardige dag voor de verering van de Zon". Het was zijn manier om de tegenstrijdige religies van het rijk samen te brengen door iets gemeenschappelijks onder hen in te stellen.