Het tuinpad van de vaderen

Afscheid van de keuterboer

De keuterboeren zijn niet meer. En dat terwijl ze jaren en jaren onderdeel waren van de polders in ons neergelegen landje. Met een paar koetjes en misschien een geit en wat kippen, bewoonden ze in alle rust het platte land. Liepen op houten schoenen, teelden hun eigen piepers en groenten in de moestuin waar de mest soms nog met de hand (putemmer) over werd uitgegoten. De eenvoud sierde ze. Men leefde in volstrekte harmonie met het land en was met zeer weinig en een sober leven tevreden. De haan kraaide hen wakker en ze kropen op hun gemak uit de bestede. Ze huiverden even als hun blote poten de steenkoude plavuizen raakten. De poes streelde met haar staart langs hun benen en buiten zong een lijster het hoogste lied. De eenvoud was hun kracht. Tevredenheid hun levenswijze en onbespoten voedsel hun deel. Dan, met de melkkruk eerst onder de koetjes terwijl de koffie in een percolator pruttelde en de kussenslopen melk door het bruine goed werden geroerd door moeke.

Het is allemaal voorbij. Ik mag toch regelmatig een leegstaande stulp die nog net niet tegen de vlakte is gegaan op de foto zetten. De stadsmens rukt op en heet de nieuwe plattelander. Met Rangerovers en bekleed in waxjassen klagen ze over de geur van koeienstront in de polder.

Dag lieve keuterboeren, bedankt voor de nostalgie, ik was een kind hoe kon ik weten, dat dit ooit voorbij zou gaan….