Pluisje

Soms zou je een pluisje willen zijn

Zomaar wegzweven van alle verantwoordelijkheden in het leven. Alle gezeur, alle werk, alle verplichtingen, alle mensen die je pijn doen, die je voor hun kar of zeg maar gerust tandem-asser willen spannen. Je moet zoveel in het leven. Ooit zaten we met een oervrouw onder een of andere kokospalm en veegden tevreden onze harige kont met een hand gras en vraten vers gebraden mammoetkloten. Maar de beschaving sloeg ongenadig toe en zie nu eens aan!

Op ons tempur matrasje tobben om die kruidige wind in te houden want nergens blijft een scheet zo lang hangen als in de slaapkamer. En dat terwijl we ooit gewoon in het wilde weg konden toeteren maar ja, we moesten zo nodig beschaafd worden en op spekzolen over asfalt lopen. En voetschimmel kweken in Hema-sokken. En vlees vreten vol sulfiet, mooi rood maar je darmflora komt er zo van in opstand. De vooruitgang heet dat.

Vrat je ooit je verse eitje van een tamme dodo gebakken door een oervrouw met borsthaar en twee kraaiennesten onder de oksels. Dat was allemaal te min. Gif willen we en veel ook. En haar is overigens ook uit. Scheren, harsen, tobben, klooien. Ach, ik riep het al: soms zou je een pluisje willen zijn, zo maar zweven ver weg van alle beschaving.

Maar ja, dan zal je net zien dat je op een onbewoond eiland wortel schiet en kiespijn krijgt en dan zit je weer met een probleem. Het leven is nu eenmaal geen appeltaart eten…..