Fut en feromonen

Langzaam is het helgele koolzaad reeds over haar hoogtepuntje heen. Ook het fluitenkruid verliest haar maagdelijkheid, het is allemaal natuur en eeuwig maagdelijk zijn is slechts voor de nonnen weggelegd. Op hun grafsteen staat dan ook geschreven: ongebruikt retour!

De Molenwaard zucht in een klamme omhelzing vol transpiratie, want het is een zalig maar heet voorjaar. Ik fiets door de warmte bevangen, zo langzaam dat ik word ingehaald door een hommel. 

De zoveelste afgang! Vast een kloothommel. Een mooie buurvrouw brengt in een spijkerbroek vol gaten op de juiste plekjes, haar zoon naar school en lacht me toe met haar verleidelijk ivoor. Ouwe vos, zie je haar denken. Gelijk heeft ze.

Dames met bruinverbrande knietjes fietsen wulps voorbij en zijn vrolijk gemutst. Anderen wandelen met ritmisch bewegend kontwerk langs en er zweeft een geur in het zwerk van Fa-zeep met wilde limoenen, die dames pikant laten rennen over witte stranden.

Er hangt een vleugje gevleugelde Always  in de lucht en wat pikante feromonen rond de dames, die je hoofd een beetje laten tollen.

Je lippen beginnen als vanzelf te hunker. Je hapt naar adem, doch de hitte van de zwoele voorjaarsbries geven je het gevoel dat je bezig bent te happen in een warm wollen deken.

Het beste is diep ademhalen en als je te veel in vervoering geraakt even een plasje te maken tussen de hoogstaande brandnetels. En dan wat zwaaiende bewegingen maken. Dat haalt de fut er wel uit….