Sprookje in de Alblasserwaard deel 2

Sprookjeswereld

Er bestaat een voor ons sterfelijke mensen, onzichtbare wereld. Een wereld die slechts sporadisch opgemerkt wordt gelijk een reflectie in het wateroppervlak. Als het op een zeker moment rimpelt, breekt de grens tussen werelden open en staan we voor een heel kort moment oog in oog met de tegenwereld. De wereld vol wonderen, gewoon om de hoek van ons bewustzijn. Het enige wat je behoeft te doen is e...en open hart en bovenal een open venster te hebben naar de sprookjeswereld. Kinderen glippen er de hele dag in en uit. Pas bij het ouder worden sluit ons besef voor wat echt is deze dimensie af en moeten wij het doen met wat volwassen mensen realistisch noemen. Mensen met de ziekte van Alzheimer treden er weer binnen. Wij noemen dat soms met een lelijk woord “gek”. Maar is het niet veel gekker om te menen dat sprookjes niet bestaan? Dat is de wereld op haar kop...

Het roodborstje in de Alblasserwaard

Zonsondergang in de Alblasserwaard

De zon gaat onder in Groot Ammers. Een heus sprookje waar je ieder moment elfjes zou verwachten maar er zijn grenzen aan de realiteit van alle dag. Maar een wonderschoon tafereel is het zeer zeker wel. Dag, heerlijke dag, we hebben van je genoten. Zulke dagen heeft een mens hard nodig bij alles waarmede hij zich aftobt in het leven...

Koning winter

Zo’n ijsvogel als gisteren doet zijn naam wel in ijsblauw eer aan, maar als het gaat om bestendig te zijn tegen de koude (lees ook het ijs)is hij niet zo taai. Eigenlijk kan de ijsvogel niet zo goed tegen de koude. Nemen wij een van de kleinste vogeltjes van ons land, de Winterkoning, dan blijkt dat die toch taaier is. Een zelden stilzittend kleintje dat de hele dag actief is met het zoeken naar insecten in kieren en spleten. Het stemgeluid is van een volume dat je denkt; hoe kan het komen uit dat frummeltje die onwijze riedel.

IJsvogel-pret

Sta in de tuin een vers tegelpad aan te leggen naast het huis en hoorde een schreeuw die ik herkende als de ijsvogel. Nou ben ik geen mens om in een vogelhut te zitten tot er misschien na uren wachten iets komt. Of er moet een harem aan lekker spul in die hut zitten die je zo nu en dan kust, misschien dat het dan uit te houden is. Maar dat zal op onoverkomelijke problemen stuiten bij de vrouw en dus voor mij geen ijsvogels. Na de schreeuw slofte ik naar binnen om toch even de 400 mm lens te pakken en daar zat hij in de fruitboom. Moest hem schuin door dubbelglas nemen en ook nog donker weer dus het is geen topper maar ik heb hoop en de camera ligt de hele dag klaar dus wie weet.

Kouwe klauwe in de Alblasserwaard

Op de bike even een rondje wezen rijden. Fris, kauwe klauwe, maar wel lekker. Nog even en ze gaat in winterslaap. Dekentje erover en dan ontwaakt ze in het voorjaar wel weer.

Rembrandtlicht in de Alblasserwaard

Vanmorgen scheen de zon door het oude venster en ik besefte dat het Rembrandt-licht betrof. Ik kan het niet goed uitleggen maar als fotograaf herken je zekere vormen van het licht en bovenal de kleurtonen die het bevat. Snel, snel, Paula ga maar even met de bijbel waar ze in zat te lezen, voor het raam staan. Het moment is na een aantal minuten voorbij dus haast is geboden. Klik....

Zondige Klaas in de Alblasserwaard

Een beetje van alles wat vandaag maar bovenal kouder. Even bij de Sint wezen kijken die in het dorp iets later aankwam dan in de steden. Verschil moet er zijn. Hij was doorweekt tot op zijn grijze borsthaar zo te zien. Kreeg een pepernoot in mijn rechteroog. Je bent te oud voor die lol, maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Er liepen een paar fijne vrouwelijke zwarte pieten waarmede het volgens mijn prima samen op een eiland wonen is. Verder gelukkig geen zwartkijkers enkel kindervreugd en daar ging het toch om. Deze is van eerder deze week toen de zon nog gezellig meedeed

Dromen in de Alblasserwaard

In mijn droom zag ik donkere wolken zich samenpakken boven het dorp en de hemel leek niet veel goeds in gedachten te hebben. Mensen sloegen op de vlucht de straten af en probeerden zich te verbergen want de hemel scheurde plotseling open en er was een stem hoorbaar. De stem geleek erg veel op die van mijn pa. “Ik wil een opstastoel, met spoed.” Zo klonk het in mijn nachtmerrie. Schrok bezweet wakker en lag met mij hoofd onder het kussen verstopt. Mijn vrouw vroeg of ik nu weer normaal kon doen, draaide zich om en sliep weer verder, mij met de resten van de droom achterlatende. Ik ben maar opgestaan en koffie gaan zetten.

Over het hek in de Alblasserwaard

Als het er op aan komt willen we allemaal maar één ding. Dat verdraaide hek over want het gras is er veel groener. Ben je er eenmaal over dan blijkt het toch weer tegen te vallen dus ik zeg:"niet doen. Blijf lekker bij je partner, die ander lijkt wel heerlijk sappig maar binnen de kortste keren ontdek je ook daar vetrandjes.
In een huwelijk is het niet de bedoeling om de beste te vinden, maar om de beste te zijn. Dat lukt met vallen en opstaan. Je hebt de nemers en de gevers. De nemers blijven over de hekken kijken, de gevers hebben in het geheel geen hekken nodig want vrijheid bestaat bij de gratie van tevredenheid...

Geschilderde luchten

De luchten in deze omgeving blijven verbazen. Alsof de Schepper Zijn gehele palet heeft opgebruikt bij het schilderen van zoveel schoonheid. Hoewel het vandaag grijs is en regenachtig. De wind waait om het huis en je bent blij binnen te zijn. Deze is van een paar dagen geleden toen het weer nog wat milder gestemd was...

De fraaie luchten in de Alblasserwaard

Hoor de wind waait door de bomen. Wel, dát kunnen we wel stellen op deze druilerige novemberdagen. Gistermorgen heel vroeg uit de veren gegaan om wat fraaie donkere luchten te vangen in de lens. Dat lukte vrij goed. De luchten in de Alblasserwaard lijken intenser, mooier zelfs, dan die in de Krimpenerwaard. Dat moet gezichtsbedrog zijn, hoewel het ook mijn vrouw opviel. Hdr van het laantje tegenover ons huis.

Slot Liesveld (Groot Ammers)

Vanmiddag heftige regen en storm, maar daar merken we nu nog weinig van. Vanmorgen even wezen fietsen en wat panorama's geschoten waar ik lekker mee aan het "schilderen" ben gegaan. Bij ons op de hoek is dit nostalgische laantje waar je het gevoel hebt in een tijdmachine te zijn teruggaan naar tijden dat Nederland nog die lekkere, harde, herkenbare, mooie gulden had die onze regering u en mij afnam en ons een munt in handen gaf die alles tweemaal duurder maakte. Democratie of volksheerschappij is een staatsvorm waarbij de bevolking soeverein is en zichzelf regeert. Hahahahaha gelooft u dat nu echt? U maakt een grapje toch? Wanneer vroeg men u of u die Euro wilde dan?

Langs de molens (Alblasserwaard)

veertien graden in november is een uitnodiging om op de fiets te stappen (gisteren). De warme jas was snel te veel en kon uit. Dit zijn de molens waar wij op uit mogen kijken dus hoogste tijd om de boel aan te raken om te zien og het wel echt is...

De rust in de Alblasserwaard

Een kleine compositie van het leven in de Alblasserwaard. Als al geroepen is het een zeer fotografisch gebied, waar altijd wel iets moois te vinden is. Derhalve behoef je jezelf nimmer te vervelen. Heb je een vrij uurtje, dan gewoon maar even met de benenwagen of op de fiets en je komt thuis met de heerlijkste fotomomenten. Vandaag kwam deze voor onze deur langs dus ik behoefde mij enkel uit de luie stoel te verheffen en verstoorde zodoende geen ehh sabbatsrust op de rustdag die eigenlijk in het geheel geen Bijbelse rustdag laat staan sabbatsdag is...Maar dat terzijde...

Hoogteverschil tussen de Krimpener en Alblasserwaard

De Krimpenerwaard zakt langzaam weg in het veen. Of beter gezegd, het veen klinkt in en de weilanden komen blank. Enige remedie is het waterpeil laten zakken maar dan klinkt het nog sneller in en als niet welkom neveneffect beginnen veel palen van huizen droog te staan en te rotten.

De Alblasserwaard ligt ruim een meter hoger en wij wonen nu zelfs 120 cm hoger dan voorheen. Het is bijna niet voor te stellen dat binnen tweehonderd jaar een groot deel van Nederland te nat wordt voor bewoning. Het veen is in duizenden jaren ontstaan toen alles nog een oerbos was als de venusheuvel van een holbewoonster in de oertijd. Elk jaar vielen bladeren, takken, bomen en vormden de veenbodem van nu. Maar daar er niets bijkomt en enkel afgaat, slijt de bodem af als de bankrekening van een zzp er die zich misrekende.

Niet over tobben. Zijn wij allang op ons oude gewicht. Gezellig in de warme verse huiskamer genieten van de dag, de regen en de herfst die als Mohammed Ali  en Joe Frazier aan de ramen staan te rukken. Lekker weer om bij te slapen….

Herfst in de Alblasserwaard

Ik ben dol op ons eigen platte landje. De sfeer is met niets te vergelijken. Zelfs de kleur van het licht wekt een gevoel op van thuiskomen. Alsof je in een oude schoolplaat binnen stapt die rond de zestiger en zeventiger jaren naast het schoolbord hing! De herfst heeft fotografisch veel te bieden. Een heerlijke tijd vol kleuren en geuren en bederf. Ik mag het wel. Het heeft meer weg met het echte leven. Het voorjaar is, hoewel ik er dol op ben, te wuft. Als een lekkere meid met ontluikende knoppen en geuren die je hoofd op hol brengen. De zomer gevoelt als het hoogtepunt, maar de herfst is terugkomen in het naspel. Alles zucht, de zaden zijn gevallen en er hangt iets in de natuur van: zo dat was weer mooi en lekker  maar laten we nu weer even realistisch zijn…

Mag ik uw foto's gebruiken?

Je woont nog maar net op je verse stek of de vraag valt al op de mat: ik ben beheerder van de site in deze omgeving (de site?). Wij (gespleten persoonlijkheid want nu is die ik plotseling een wij) zouden graag uw foto's gebruiken voor onze site, uiteraard onder naamsvermelding. Waar kunnen we de foto's vinden zonder logo? Alvast bedankt.

Men gaat er eigenlijk al van uit dat jij: “ja zegt."

Ik ben zo blij dat al mijn werken sinds twee jaar allemaal een watermerk en een olieverfbewerking hebben, want je voelt je toch bevestigd als je terugschrijft dat je niet meedoet aan "de site" en dat men ze gewoon zelf moet zien te maken. Bevestigd omdat men nagenoeg altijd boos wordt als men niet krijgt waar men om vraagt. Maar ik krijg ook zo zelden waar ik om vraag voor niets. Enkel de griep, maar daar vroeg ik nu juist niet om.....

Zwijnen in de Alblasserwaard



Zo hoort een varken of zo u wilt een zwijn eigenlijk te leven. Niet in rottige hokken maar lekker vrij scharrelen en desgewenst in combinate met in de modder rollen. Het gekloot met opgehokte kalveren, megakippenstallen met vier kippetjes in een draadgazen kooi, het gedoe met varkens die nimmer het daglicht zien moet nu eindelijk eens afgelopen zijn! De consument wordt de schuld ten laste gelegd en dat terwijl ieder weldenkend mens in het geheel nooit gevraagd heeft om plofkippen , eitjes van een paar centen of kiloknalllers. Als bij zoveel smerige zaakjes begint de vis ook hier te stinken bij de kop en dan denk ik: steek hand lekker in eigen boezem. Ik wil gewoon een lekker stukje vlees of een vers eitje, van een beest dat normaal geleefd heeft. Probleem is echter dat je in onze tijd zo weinig aan kunt op wat men zegt. Heel dikwijls is het enige wat echt scharrelt bij de scharrelslager de slager zelf. Zelfs de koffie van Max Havelaar bleek doorgestoken kaart om nog maar te zwijgen over het gesjoemel met het hedendaagse wagenpark als het om uitstoot gaat. We leven in tijden dat het woordje vertrouwen, weinig inhoud meer heeft. Maar terug naar het varken. Wij denken erover om dan zelf maar zo'n speklapjesfabriek te nemen. Maar of je daar na een jaar het mes in durft te zetten, blijft de hamvraag....



De fraaie luchten van de Alblasserwaard

Pittige Hdr (3 opnamen over elkaar in verschillende belichtingen) geeft maar weer aan hoe fraai de luchten hier in de Alblasserwaard zijn. Alsof het spookt in het huis van de buren! Enfin, de zonsopkomsten en ondergangen zijn door het ontbreken van die hoogspanningsmasten veel mooier op de foto te zetten dan met al die kabels in de lucht. Hier hebben ze alles in de grond of stoken op varkensscheten, weet ik veel...

Laantje in Groot Ammers



Een laantje bij ons op de hoek. Er hangt een sfeertje dat je elk moment Bartje of merijntje gijzen zou verwachten. Alsof de tijd stil heeft gestaan. En dat is nu net waar wij van houden. Veranderen, veranderen, met de tijd meegaan. Allemaal mooi hoor, maar wij houden van de sfeer van weleer. Ieder zijn ding niet.....



Mooie najaarsdag in de Alblasserwaard

Een fietstochtje op een mooie zonnige najaarsdag in de verse omgeving. Dat is een presentje van moeder natuur en dat mag je in dankbaarheid aanvaarden. Meestal plaatsen we de lat van het geluk veel te hoog. Gewoon (nou ja gewoon) gezond zijn, op de fiets genieten van elkaar en het mooie weer is toch eigenlijk een ultiem geluksmoment. Drie uur gefietst en zeven auto’s gezien, twaalf fietsers en negen wandelaars. Over heerlijke rust gesproken! Hier nog volop aanwezig. Dat het nog maar lang zo blijven mag.