Baarden en winden in de Krimpenerwaard

Soms zou je wel weg willen vluchten van al de gekte om je heen. De drukte uitstappen en terug gaan naar de basis van het bestaan.
Niets geen tv, geen radio, geen mobieltje, geen krant, geen oorlogen om over te lezen, geen extreme moslims die dood en verderf zaaien, geen Ebola, geen voetbalfans die de boel lopen te verkloten, gewoon niets.
Lekker op je eigen akkertje aan het werk, leven in een gemeenschap zonder veel luxe, een lekker wijf thuis die oerbrood bakt waar je de hele nacht enorme winden van ligt te laten. Gezonde buitenlucht (binnen vanwege de winden wat minder gezond, maar wat kan het schelen), de kerk om de hoek, klein, warm, gezellig en goed.
Een fijn stel vrienden met enorme baarden, waar je samen bier mee brouwt van zelfgeplukte hop in je omgeving.  Tijdens het jaarlijkse grote "gepofte aardappelfeest" van het dorp, een keer lekker blauw worden en de mooie buurvrouw vol op haar wulpse mond kussen. Daar baal je de andere dag wel van, maar je biecht het er wel weer uit bij de lokale Pastoor in een verwarmde biechtstoel, waar hij stiekem zelfgestookte neutjes schenkt tezamen met de absolutie.
Lekker ontspannen op een bankje zitten in de avondzon, een dikke sigaar in je hoofd, kinderen spelen aan je voeten met hoepels en oude Krelis jankt op zijn viool terwijl de dorpsmeiden in flinke konten rondtedansjes maken. Ik zou het wel weten...Maar ja, het zal wel bij dromen blijven. Kijk, dat van die baard en die winden lukt nog wel, maar de rest he?