Met molens lopen (Alblasserwaard)

(Gistermorgen)
Het is zes uur in de morgen als ik uit bed stap. Helder, koud en een vleugje kleur in de lucht. Dit kan een mooie ochtend worden voor de fotografie. Snel een boterham en hup, naar de molens. Nu liep ik al met molens en ze op de foto zetten is weer eens wat anders. Het is doodstil in de polder van de Alblasserwaard. Geen mens nog op pad, dus ik kan mijn gang gaan. Het mooiste moment om dit te doen is ruim voor zonsopkomst. Je werk dan wel met lange sluitertijden en dus op statief. Maar de resultaten zijn ronduit erg mooi. Er gaat iets uit van een molen in het ochtendlicht. Een beetje mystiek vermengt met romantiek, dacht ik. Misschien vergis ik me. Is het slecht de beleving van de eenzame fotograaf te midden van mijn gewiekte vrienden….

Oude dame in de Alblasserwaard

Met zulk mooi weer is ook mijn andere ijzeren dame niet te houden. Ze wil bereden worden en dus kan ik niet weigeren. Inmiddels al weer 22 jaar mijn “brommer”. Heb er vier gehad en deze oude Hd mag blijven. Je groeit er zo tegenaan. Door haar leeftijd (1972) geen brommer om heel ver mee te rijden. Hoewel ze me nog nooit in de steek heeft gelaten, wordt ze een dagje ouder en blijf ik in de omgeving met haar. Een uurtje door het nieuwe gebied alhier behoort wel tot de speelruimte en die heb ik dan ook zalig benut. Nu staat ze uit te hijgen in de schuur en laat dikke druppels olie lopen uit het vooronder. Je wordt ouder “mama”….

Op een oude fiets....

 

Ik houd van oude dingen. Naarmate ik zelf ouder begin te worden vallen daar ook oudere vrouwen onder. Gelukkig wordt Paula ook elke dag ouder dus blijft de liefde. Vandaag mocht de oude fiets (1949) weer eens buiten spelen. Oerdegelijk enkel trap je jezelf zwaar in het zweet met het loeder. Maar mooi is ze, mijn oude dame. En niemand vraagt of ik het op deze oude fiets heb geleerd! Zoiets zou over de grens van het ”privé gevoel” zijn…

Het tuinpad van de vaderen

In veel dorpen is het ter kerke gaan in de achterliggende jaren maar weinig aan verandering onderhevig. Meestal te voet en donker behoed wandelt men naar het huis Gods. In lange rijen met vlechten en zondagse kledij. Het behoort zo bij ons nedergelegen landje. Dat kleine stukje aarde waar talloze mensen de ander in hun waarde laten. Dat het maar zo blijven mag, want de dagen zijn eng....

Wandelen in de Alblasserwaard

Een vleugje of misschien wel iets meer, hdr kan het teveel aan tegenlicht leuk wegwerken. Vandaag een grijze dag, deze was van afgelopen zondag toen Paula en ik zijn gaan wandelen om het verse gebied te verkennen.

Kleunen in de Alblasserwaard

In de Krimpenerwaard worden door de Islamitische medemens, rond het (noem het) schaapslachtfeest, her en der uit de weilanden regelmatig schapen ontvreemd (noem het gejat). Dat lost men in de Alblasserwaard heel simpel op door er een ram bij te zetten die alle "bebaarden" personages met een rotkleun van de horens, terug over het hek zet.

Schilderachtig wonen in de Alblasserwaard

Schilderachtig is misschien wel de juiste uitdrukking voor deze plek in de Alblasserwaard. Zelfs de bomen joelen mee in een kleurenpracht die schilders gaarne vangen in hun werk. Fotografie is hier een eitje.....

De was hangt weer buiten



Op het platteland, droog je het wasgoed op de natuurlijke en goedkoopste manier. Het draagt bij aan de sfeer van weleer en zelfs je vrouw wordt er gelukkiger door. Nou ja, dat is de indruk die ik heb. En de geur van de buitenlucht is onvervangbaar. Vooral als het waait en de boeren gieren terwijl de vlokken stront om je oren vliegen. Heerlijk!



Monumentale boerenstulpen

We zijn verhuisd naar de Alblasserwaard

Dus ik zal de naam van het blog moeten aanpassen. Maar we wonen mooi, overal molens en een heel nieuw gebied om te verkennen. Druk met verhuizen dus het zal nog wel een weekje of wat duren voordat het blog weer elke dag actief wordt.
Voor de deur van ons huis foerageert al dagen een zilverreiger. Maar het is eigenlijk te somber weer om hem echt lekker op de foto te zetten. Toch maar een poging wagen want niet geschoten is altijd mis.....